“ปล่อยฉัน ฉันจะไม่ไปกับคุณ ฉันจะกลับกับการ์ด คุณจะไปไหนก็ไป...”
“ไม่ปล่อย... ชอบทำท่ายื้อยุดกันอย่างนี้กลางห้างก็ทำไป... ผมไม่แคร์หรอก แต่ถ้าคุณยังมียางอายอยู่ ก็อย่าแสดงให้เห็นว่าเรากำลังทะเลาะกัน มันจะเป็นจุดเด่นมากกว่าเดิมหลายเท่า” เขาบอกอย่างไม่ยี่หระ มือหนากว่าคีมเหล็กยังคงไม่ปล่อยจากมือหล่อน แต่คำพูดของเขานั้นทำให้พริมาหยุดชะงักไปในทันที
“ให้ตายเถอะ... อะไรดลใจฉันให้ก้าวขาเข้ามาทำงานกับคุณนะ น่าจะมีใครหรืออะไรสักคนเตือนฉันเอาไว้บ้างว่า ชีวิตสงบสุขของฉันจะไม่มีวันย้อนกลับมาอีก... นี่มันนรกชัดๆ ฉันต้องตกนรกอีกนานแค่ไหน ฉันคิดผิดไหมนี่ ที่เลือกย้ายงาน” พริมาบ่นอุบอิบ อยู่คนเดียว แต่หล่อนคงลืมไปว่าภาษาที่หล่อนบ่นนั่นคือภาษาแม่ของเขา มีหรือเขาจะไม่เข้าใจว่าหล่อนบ่นอะไร...
“คุณคิดว่าผมยินดีและต้องการมากนักหรือไง เรามันก็จำใจทั้งคู่นั่นแหละ” เขาสวนขึ้นมาลอยๆ
“ไม่เต็มใจก็ช่วยปล่อยฉันด้วย
