พริมาไม่พูดอะไรกับอัครวินธ์สักคำ จนเขาลากหล่อนมาถึงชั้นที่เขาพักอยู่แล้วรั้งให้เดินมาถึงหน้าห้องของหญิงสาวและเปิดประตูห้องให้อย่างเสร็จสรรพเขาถึงยอมปล่อยมือหล่อน คนสองคนมองหน้ากันด้วยสายตาที่ไม่มีใครยอมใครอยู่หน้าประตูห้องที่เปิดกว้างเอาไว้
พ่อบ้านเจมส์ที่ทำอาหารมื้อเที่ยงไว้รอ กำลังจะมาเชิญอัครวินธ์กับพริมาไปทานอาหารด้วยกัน เดินเข้ามาใกล้ทั้งคู่แล้วก็ชะงักอยู่ไม่กล้าเข้าแทรกเพราะว่าสถานการณ์คุกรุ่นระหว่างคนทั้งสอง มันดูเหมือนภูเขาไฟที่จะระเบิดขึ้นทุกเมื่อเขาจึงไม่อยากเสี่ยงเข้ามาอยู่ตรงกลาง เพราะอาจโดนลูกหลงจนตายได้...
“พอกันที ฉันขอลาออก ฉันจะไม่ทนอีกแล้ว” เล่นสงครามประสาทด้วยสายตากันอยู่นานพริมาทนไม่ได้ จึงโพล่งออกมา
“กลับเข้าห้องไป” อัครวินธ์ชี้มือให้หล่อนกลับเข้าห้อง ไม่สนใจที่หล่อนพูด “คุณไม่มีสิทธิ์ที่จะออกไปไหนทั้งนั้นในตอนนี้ แม้แต่การออกจากห้อง เพราะฉะนั้นไม่ต้องพูดถึงเรื่องออ
