ตามจีบมาหลายปี...1
475 คำ
“แล้วมีธุระอะไรล่ะ ถึงได้ต้องมาดักรอขนาดนี้” พีรชัชเอ่ยถามกลับเสียงจริงจัง
“ไม่มีธุระมาดักพบไม่ได้เหรอคะ น้อยใจนะเนี่ย” พราวรุ้งยังเล่นลิ้นไม่ยอมตอบเขาออกไปว่าตนเองมาหาเขาด้วยเรื่องอะไร
“จะเข้าเรื่องหรือยัง ถ้ายังผมจะไปทำงานแล้ว เพราะผมถือว่าคงไม่มีเรื่องด่วนอะไร ไม่อย่างนั้นคงไม่มายืนเล่นลิ้นอยู่แบบนี้” พีรชัชเอ่ยจริงจัง เธอเล่นแบบนี้ซะทุกเรื่อง เขาก็เลยต้องขู่สักหน่อย ไม่อย่างนั้นเธอก็จะเต๊าะเขาไม่หยุดไม่เข้าเรื่องสักที แค่นี้ทั้งโรงพยาบาลก็ลือว่าเขาเป็นของเธอแล้ว เขาไม่อยากเป็นข่าวเรื่องนี้สักเท่าไหร่
“พูดแค่นี้ก็จะชิ่งแล้ว น้อยใจนะเนี่ย” ฝ่ายหญิงยังแกล้งเขาไม่หยุด ซึ่งก็ได้ผลมาก เพราะคุณหมอหนุ่มกำลังจะหมุนตัวเดินหนี ทำให้ฝ่ายหญิงต้องถือวิสาสะรั้งแขนของเขาไว้ ฝ่ายชายหยุดชะงัก แล้วหันกลับมามองหญิงสาวอย่างหาคำตอบว่าเอาจริงๆ แล้วเธอมีธุระอะไรกับเขากันแน่
“เข้าเรื่อง” เสียงเข้มสั่งทันที และเหมือนจะบอกว่าถ้าเธอยังไม่บอกเขาว่ามาดักรอพบเขาด้วยธุระเรื่องอะไร เขาจะเป็นเดินกลับไปทำงานทันที และรั้งด้วยลูกไม้ไหนเขาก็คงไม่หยุดคุยอีกแล้ว
“สิ้นเดือนนี้ชมรมมีนัดทานข้าวกันค่ะ” ในที่สุดพราวรุ้งก็ยอมบอกถึงสาเหตุที่เธอมาดักรอพบเขาเสียที ซึ่งสมัยเรียนมหาวิทยาลัย เธอเป็นรุ่นน้องที่ตามติดเขาไปทุกที่ แม้กระทั่งการไปเข้าชมรมค่ายอาสาพัฒนาตามเขา
ผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างเธอยอมลำบากตรากตรำเพื่อให้ได้อยู่ใกล้เขา แม้ว่าจะเรียนหนักแค่ไหน ส่วนเขานั้นฉลาดแบบที่อ่านหนังสือเพียงรอบเดียว แล้วก็สามารถจดจำทุกอย่างในหนังสือได้ เขาก็เลยเอาเวลาว่างมาทำกิจกรรมเพื่อส่วนรวมได้ ส่วนเธอตามเขาไป จนมันกลายเป็นสิ่งที่เธอชอบทำโดยไม่รู้ตัว เพราะฉะนั้นนอกจากเธอและเขาจะเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกันแล้ว เธอยังเป็นรุ่นน้องที่อยู่ชมรมเดียวกันกับเขาอีก สิ่งเหล่านี้บอกเลยว่ามาจากความพยายามล้วนๆ แต่ผลของความพยายามใกล้ชิดเขาน่ะเหรอ ก็คือคำว่าความพยายามอยู่ที่ไหน ความพยายามก็อยู่ที่นั่นนั่นแหล่ะ
“แล้วทำไมไม่โทรมา หรือให้วินติดต่อมาล่ะ” พีรชัชเอ่ยถามออกไปด้วยความสงสัย เพราะมาวินประธานชมรมในสมัยที่เขาและเธอยังอยู่ชมรมปกติจะติดต่อมาเอง แต่ครั้งนี้ทำไมไม่เป็นคนที่ติดต่อมาเอง พาลทำให้เขาสงสัยจนต้องถามเธอออกไป
- ผู้เขียน
