EP.7
1329 คำ
"พี่เธียร..."
เสียงใสเอ่ยขึ้นเพื่อทำลายความเงียบภายในรถ เธอพึ่งสังเกตว่าตั้งแต่ขึ้นรถออกมาจากบ้าน เธียรก็เงียบมาตลอดทาง ไม่พูดไม่จากับเธอเลยสักคำ
"พี่เธียร..."
เธอเรียกเขาอีกครั้ง แต่เขาก็ยังคงเงียบเฉยไร้การตอบกลับ
"พี่เธียร! นุดีเรียกไม่ได้ยินเหรอคะ"
"ได้ยินครับ คุณหนูต้องการอะไรก็สั่งมาได้เลยครับ พี่รอฟังคำสั่งอยู่"
"เป็นอะไรไปคะ นุดีเห็นพี่เธียรเงียบมาตลอดทางเลย ไม่สบายหรือเปล่าคะ"
"เปล่าครับ"
เขาพูดแค่นั้นก็เงียบอีก นุดีเลยไม่รู้ว่าสรุปเธียรเป็นอะไร ทั้งคู่เลยต่างฝ่ายต่างเงียบใส่กัน จนบรรยากาศภายในรถดูอึดอัดไปหมด
"นุดีว่าพี่เธียรดูแปลกไปนะคะ มีอะไรก็พูดกับนุดีตรง ๆ เลยค่ะ นุดีไม่ชอบคนที่เอาแต่อมพะนำแบบนี้"
...เอี้ยดดดดด...
"กรี๊ดดด! "
ร่างบางตกใจสุดขีดจนต้องกรี๊ดออกมา เมื่ออยู่ ๆ รถหรูก็เบรกกะทันหัน จนเจ้าตัวที่นั่งอยู่เบาะหลังแทบหัวคะมำไปข้างหน้า
คนที่เบรกรถกะทันหัน เงยหน้าขึ้นมองสาวน้อยผ่านกระจกมองหลัง ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ พยายามข่มอารมณ์เกรี้ยวกราดที่ขุ่นมัวในใจ
"พี่เธียรบ้า...ขับรถอะไรแบบนี้คะ จะพานุดีตายตรงนี้หรือไง"
"ขอโทษครับคุณหนู"
เธียรเอ่ยขอโทษนุดี เขาพยายามข่มอารมณ์อย่างถึงที่สุด เธียรไม่คิดว่าตัวเองจะคลั่งได้ขนาดนี้ เขาพยายามที่สุดแล้ว แต่ความขุ่นเคืองใจมันมีมากมายจนไม่อาจเก็บซ่อนไว้ได้หมด
"วันนี้นุดีมีนัดกับซอลจะไปดูหนังกัน พี่เธียรไปดูด้วยกันนะคะ นุดีซื้อบัตรเผื่อแล้ว"
"ไม่ดีมั้งครับ พี่เป็นแค่บอดี้การ์ด จะทำอะไรเสมอเจ้านาย คงไม่เหมาะ"
"เหมาะหรือไม่เหมาะนุดีตัดสินเองค่ะ ถ้าพี่เธียรไม่อยากไป นุดีไปกับซอลสองคนก็ได้ค่ะ"
"ครับ...ดีครับ พี่จะรอแถว ๆนี้แหละ มีอะไรก็โทรเรียกแล้วกัน"
คำปฏิเสธของเธียรทำให้คุณหนูอึ้งจนพูดไม่ออก เธียรจึงขับรถไปยังจุดหมายที่เธอและเพื่อนนัดกัน
พอมาถึงเธียรก็เดินไปส่งเธอ จากนั้นเขาก็เดินกลับออกมา โดยไม่หันไปมองหน้านุดีเลยสักนิด
"นุดี...พี่เธียรไม่เข้าไปข้างในด้วยเหรอ"
"อือ...เขาบอกว่าเขาเป็นแค่ลูกจ้าง ไม่อยากทำตัวเสมอนาย มันไม่เหมาะ...ฮึก!"
อาการกลั้นสะอื้นที่ดูฝืนมากของนุดี ทำให้ซอลดูออก ว่าทั้งคู่ต้องมีเรื่องทะเลาะกันมาแน่ ๆ
"นุดี...ใจเย็น ๆ นะ พี่เธียรอาจจะไม่ได้เตรียมตัวมา เลยไม่สะดวกน่ะ งั้นเรายกเลิกไหม"
นุดีพยักหน้าทั้งน้ำตา เธออุตส่าห์ตั้งใจจะทำให้วันนี้เป็นการออกเดตครั้งแรกระหว่างเขาและเธอ แต่เขากับอ้างความเหมาะสมหรือแท้จริง เขามีอะไรอยู่ในใจกันแน่
"อ้าว! ชะนีน้อย"
"พี่ทิวา ฮึก ๆ"
"ร้องไห้ทำไม ใครทำอะไรหนูบอกพี่สิ แล้วนี่ใคร"
"ซอลลี่ค่ะ เป็นเพื่อนยัยนี่"
ซอลพอจะจำได้เรื่องทิวา นุดีได้เล่าให้เธอฟังแล้ว และซอลลี่ก็ชอบจริตของทิวามาก แต่เวลานี้คงต้องหาวิธีปลอบเพื่อนรักเสียก่อน
"ไหนบอกพี่ทิวาสิ ไอ้ชั่วที่ไหนมันทำชะนีน้อยของพี่ร้องไห้ เดี๋ยวแม่จะจับรัดจู๋ด้วยหนังยางเสียให้เข็ด"
คำพูดติดตลกของทิวาทำให้นุดีรู้สึกดีขึ้น เธอยกมือมาปาดน้ำตาพลางหลุดขำออกมาอย่างน่าเอ็นดู
"ขี้แยจังนะเรา โตจนจะขึ้นปีหนึ่งอยู่แล้ว"
"พี่ทิวามาดูหนังเหรอคะ"
"ใช่ครับ...ไปดูกับพวกพี่ไหม จะได้มีเพื่อนดูเยอะ ๆ หน่อยสนุกดี"
"อื้ม...ไปค่ะ"
"มีคนมาดูด้วยแต่แรก แล้วจะมาชวนพี่ทำไม..."
เสียงเกรี้ยวกราดเอ่ยขึ้น จนทุกคนหันไปมองเป็นตาเดียว
"พี่เธียร..."
"อ๋อ...ไอ้นี่เหรอที่ทำนุดีของพี่ร้องไห้"
"คุณเรียกใครว่าไอ้...ห๊า!"
เธียรตะคอกทิวา จนทิวาหน้าเจื่อน
"แล้วจะทำไม เป็นแค่บอดี้การ์ดกระจอก ๆ ไม่ใช่เหรอ ทำไมจะเรียกไม่ได้"
"คุณว่าใครกระจอก"
เธียรตรงเข้าไปจับคอเสื้อทิวา จนนุดีกับซอลต้องเข้ามาห้ามทัพ นุดีไม่เคยเห็นเธียรมีท่าทีโกรธจัดและดูน่ากลัวได้ขนาดนี้
"อย่าค่ะพี่เธียร"
"เอาเซ่...ถ้านายกล้า ก็ลองดู" ทิวาท้าทาย
"หือ..."
เธียรกระชากคอเสื้อของทิวาเต็มแรง แต่แล้วก็ต้องชะงักค้าง เมื่อมีมือของใครคนหนึ่งคว้าหมับเข้าที่ข้อมือของเธียร แล้วสะบัดออกจากคอเสื้อของทิวา ก่อนจะดึงร่างของทิวาให้ไปหลบอยู่ด้านหลัง
"ปล่อยแฟนกู!"
เธียรหันไปมองด้วยความงง เมื่อผู้ชายคนหนึ่งที่ตรงเข้ามาห้ามทัพ พูดออกมาเต็มปากเต็มคำ ว่าทิวาเป็นแฟนของเขา
"แฟนเหรอ?"
เธียรหันไปมองนุดีด้วยใบหน้าที่ไม่เข้าใจ แต่นุดียังงอนเขาอยู่ จึงเดินหนีจนเธียรต้องเดินตาม เพื่อขอคำอธิบาย
"คุณหนู! คุณหนูครับ!"
"ปล่อยนุดีค่ะ นุดีจะกลับบ้าน"
"เดี๋ยวสิครับ คุยกับพี่ก่อน"
"นุดีไม่มีเรื่องจะคุยค่ะ ปล่อย!"
"แต่พี่มีครับ"
"แล้วทีตอนนุดีอยากคุย ทำไมพี่เธียรไม่คุยคะ ฮึก! จะมาคุยอะไรตอนที่นุดีไม่อยากคุย"
เสียงพูดปรนสะอื้นของคุณหนูทำให้เธียรรู้สึกผิดจนต้องดึงร่างบางเข้าไปกอดแนบอกด้วยความเป็นห่วง
"พี่ขอโทษครับ พี่โง่เอง พี่หึงจนหน้ามืดตามัว จนไม่อยากฟังอะไร ทั้งที่พี่ควรจะเอ่ยถามคุณหนูตั้งแต่แรก พี่นี่มันโง่จริง ๆ"
เธียรคลายอ้อมกอดออก ก่อนจะยื่นมือไปเช็ดน้ำตาให้นุดี ตอนนี้เธอเริ่มใจอ่อนกับเขาแล้ว ถึงได้ยืนนิ่งยอมให้เขากอดและปาดน้ำตาให้แบบนี้
"วันนี้นุดีตั้งใจจะชวนพี่เธียรมาดูหนังด้วยกัน นุดีอยากให้วันนี้เป็นการออกเดตครั้งแรกของเรา แต่พี่เธียรคงไม่ต้องการ...ใช่ไหมคะ"
เธียรจ้องใบหน้าสวยอย่างรู้สึกผิด ก่อนจะกดจุมพิตลงบนหน้าผากเนียนแผ่วเบา ตอนนี้ทั้งคู่ยืนอยู่ตรงบันไดหนีไฟ เธียรจึงไม่จำเป็นต้องระวังอะไรมาก เขาจะได้ทำอะไรตามหัวใจได้อย่างถนัดสักที
เขาก้มลงไปจูบริมฝีปากบางอย่างนุ่มนวล ป้อนความหวานละมุนให้คุณหนูเพื่อเป็นการไถ่โทษ
ปลายลิ้นอุ่นซ่านชำแรกผ่านกลีบปากอิ่มเข้าไปด้านใน ก่อนจะเกี่ยวตวัดเอาลิ้นเล็กที่อยู่ภายในออกมาดูดดื่มด้วยความนุ่มนวล
เนิ่นนานที่จูบแสนหวานถูกป้อนให้กันไปมาจนอิ่มเอม ก่อนทั้งคู่จะผละห่างจากกันอย่างอ้อยอิ่ง
"พี่ขอโทษครับ ไถ่โทษตอนนี้ยังทันไหมนะ"
"พี่เธียร ฮึก!"
"ไม่ร้องนะครับคนดี พี่สัญญาจะไม่งี่เง่าแบบเมื่อกี้อีก"
"พี่เธียรหึงนุดีเหรอคะ"
"ครับ...พี่หึง...หึงมากด้วย กระวนกระวายไปหมด ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว"
"พี่ทิวาไม่ได้ชอบผู้หญิงค่ะ ถึงคุณพ่อกับคุณลุงจะหวังให้นุดีกับพี่ทิวาแต่งงานกัน มันก็เป็นไปได้ยาก เพราะนุดีกับพี่ทิวาไม่มีวันรักกันได้"
"แล้วพี่กับคุณหนูล่ะ มีวันที่จะรักกันได้ไหมครับ"
"พี่เธียร...บ้า"
นุดีหันหลังให้เธียรด้วยความเขินอาย จนเธียรต้องเข้ามาสวมกอดและคลอเคลียอย่างอดใจไม่ไหวกับความน่ารักของเธอ แค่ได้กอดเธอแบบนี้ ต่อให้ต้องตายเธียรก็พร้อมที่จะตาย
- ผู้เขียน
