“พี่กินเค้ก หนูป้อน” ออกจากคาเฟ่ คะนิ้งได้เค้กติดไม้ติดมือมาอีกสองชิ้น ชาไทยอีกหนึ่งแก้ว แล้วเค้กได้หมดไปแล้วหนึ่งชิ้น และที่กำลังตักมาป้อนสารถีรูปหล่อคือชิ้นที่สอง ซึ่งถูกกินไปแล้วเกือบครึ่ง
“กินไม่หมดแล้วล่ะสิ” ธาราปรายตามองเค้กในมือคะนิ้ง
“รู้ทันหนูอีก ช่วยหนูกินหน่อยนะ”
“ภาระจริงๆ” ปากว่า แต่ก็ยอมกินเค้กที่คะนิ้งป้อนจนหมด
“น้ำค่ะ” ธาราดื่มน้ำที่คะนิ้งป้อน คนป้อนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ที่เขากินเค้กด้วยช้อนเดียวกับเธอ ดื่มน้ำก็จากหลอดเดียวกับเธอ แม้เขาจะไม่ปริปากยอมเป็นแฟนเธอ แต่การกระทำของเขาก็เหมือนเธอกับเขาเป็นแฟนกัน
“แล้วตกลงคิดได้หรือยังว่าจะไปไหน”
“จริงๆ หนูอยากนอนกางเต็นท์สัมผัสกับธรรมชาติแบบที่พี่ไป ก่อนที่พี่จะบังเอิญมารถเสียที่คอนโดหนู”
“รู้ใช่ไหมว่าเที่ยวแบบนี้ไม่ได้สะดวกสบาย”
“หนูรู้ว่ามันไม่ได้สะดวกสบาย แต่แค่มีพี่หนูก็สบายใจแล้ว” แม้คนข้างๆ จะไม่พูดอะไรกลับมา แต่คะนิ้งก
