“อ๊าๆ อื้อๆ ซี้ด...”
เสียงครวญครางที่ลอยมาตามสายลม ต้นเสียงมาจากเต็นท์ฟากกระโน้น ทำให้คนที่นอนอยู่ในเต็นท์นี้ไม่สามารถข่มตาให้หลับได้
“พี่” ร่างเล็กขยับยุกยิก แต่ก็ไม่กล้าลืมตา
“นอนได้แล้ว” ธาราบอกเสียงหงุดหงิด จากนอนหงายก็เปลี่ยนเป็นตะแคงหันหลังให้เด็กสาว
“อื้อๆ อ๊ายๆ”
เสียงของผู้หญิงที่เต็นท์ฟากกระโน้นดังมาอีกแล้ว ร้องราวกับกำลังทรมานเป็นอย่างมาก
“พี่”
“อะไร”
“พี่ไม่ได้ยินเสียงอะไรบ้างเหรอ” ทำไมจะไม่ได้ยิน ทำไมจะไม่รู้ว่าเสียงที่ได้ยินนั้นคือเสียงอะไร พยายามควบคุมสติ ภาพความฝันในคืนนั้นก็คอยเติมเต็มจินตนาการเสียเหลือเกิน
“ไม่รู้หรือไงว่าเข้าป่า กลางค่ำกลางคืนเขาไม่ให้ทัก”
“แต่เสียงเหมือนเขากำลังทรมานเลยนะพี่ เขาอาจอยู่ในอันตรายก็ได้”
“แล้วอยากทรมานบ้างไหม” ในขณะที่ธาราพูดฝนห่าใหญ่ก็เทกระหนำลงมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
“อ้าว ฝนตก เมื่อกี้พี่ว่าอะไรนะ พี่!!” คะนิ้งได้ยินไม่ถนัด แล
