นีรากับนารารับหน้าที่นำผ้าคลุมผมเจ้าสาวมาใส่ให้คะนิ้ง ถือเป็นการต้อนรับว่าที่สะใภ้ของไร่จันทรัช แล้วบทเพลง จากนี้ไปจนนิรันดร์ ก็ดังขึ้น พร้อมกับภาพบนจอ LED ที่ยังคงดำเนินต่อไป
ร่างสูงเจ้าของธาราก้าวเท้ามาตามทางเดินที่หลานๆ ช่วยกันสร้างบรรยากาศความโรแมนติกด้วยไฟเย็นในมือ ใบหน้าหล่อเหลาปรากฏรอยยิ้มตลอดเวลา ในขณะที่คะนิ้งน้ำตาเอ่อคลอด้วยความตื้นตัน แม้อยากจะวิ่งเข้าไปกอดด้วยหัวใจที่โลดเต้น แต่ขาก็กลับก้าวไม่ออกเสียอย่างนั้น
ทุกคนมองภาพความประทับใจนี้ด้วยความปลาบปลื้ม ความรักของทั้งสองคนที่ปรากฏบนจอ LED ก็ประจักษ์ต่อสายตา
“เฮีย...” เสียงที่เปล่งออกมาสั่นเครือ ดวงตาคู่งามเอ่อล้นไปด้วยหยาดน้ำใส จ้องมองคนตรงหน้าไม่วางตา
“ยัยขี้แย” เสียงทุ้มเต็มไปด้วยความเอ็นดู พร้อมยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา ตามด้วยจูบอ่อนโยน แล้วดึงร่างบอบบางเข้ามาในอ้อมอก สวมกอดอย่างแนบแน่น
“ก็เฮียนั่นแหละทำอะไรก็ไม่รู้”
“ลุงธา
