“กูบอกแล้วว่ามึงทำได้” น่านพูดด้วยความภูมิใจในตัวต้นน้ำกับก้าวแรกธุรกิจอาหารและสินค้าเกษตร เป็นผู้นำเข้าสินค้าอาหาร เครื่องดื่ม ทั้งสินค้าเกษตรและอาหารแปรรูป มาจำหน่ายในฟิลิปปินส์
“เพราะมีมึงไง กูถึงทำได้” หากไม่มีน่านคอยอยู่เคียงข้าง ต้นน้ำมั่นใจว่าตนคงไม่สามารถมายืนอยู่จุดนี้ได้
“กูรักมึง” ใจสองดวงที่เป็นหนึ่งเดียวกัน พร่ำคำรักออกมาเป็นถ้อยคำเดียวกัน ในอ้อมกอดที่เต็มไปด้วยรัก
“ขอหนูรักด้วยสิ” เสียงที่คุ้นเคยทำให้ต้นน้ำกับน่านคลายวงแขนจากกัน
“คะนิ้ง”
“คิดถึงพี่ต้นน้ำที่สุดเลย” คะนิ้งสวมกอดพี่ชายด้วยความคิดถึง ที่กว่าจะได้เจอกันสักทีก็เป็นช่วงปิดเทอมของเธอ
“พี่ก็คิดถึงคะนิ้ง”
“พี่ต้นน้ำคิดถึงแต่คะนิ้งเหรอ น้องคนนี้น้อยใจแล้วนะ”
“น้ำค้าง มาได้ยังไง” ต้นน้ำรับน้องสาวอีกคนไว้ในอ้อมกอดด้วยความดีใจ ปีกว่าแล้วที่ไม่ได้เจอกัน ตั้งแต่งานวิวาห์ของวรากับมุก
“ก็นั่งเครื่องบินมาพร้อมหนูนี่
