“กูให้พนักงานเอาของมึงมาไว้นี่แล้วนะ” จมูกโด่งคมสันกดลงบนหัวไหล่ของคนหลับ ที่นอนคว่ำอยู่
“อือ...” ไม่แน่ใจว่าเป็นเสียงตอบรับหรือเสียงรำคาญที่ถูกรบกวนการนอน อีกทั้งยังหันหน้าหนีจมูกโด่งที่ตอนนี้ย้ายมาคลอเคลียกรอบหน้าเนียนเกลี้ยงเกลา
“ทำเสียงแบบนี้อยากโดนอีกยกหรือไง”
“มึงพอเลย กูระบมไปทั้งตัวแล้ว มาเพื่อให้มึงเอาจริงๆ ไม่รู้ไปตายอดตายอยากมาจากไหน” ต้นน้ำพลิกตัวด้วยขัดเคือง ระบมช่องทางนิดๆ เพราะถูกเสียดสีต่อเนื่องยาวนาน
“เพราะมึงนั่นละปล่อยให้กูอดอยาก ลุกมากินอะไรก่อน หรือจะกินกูต่อ ก็ไม่ขัดนะ” แววตาคู่คมเอ่อท้นไปด้วยความเจ้าเล่ห์ที่แฝงไปด้วยความหื่นกระหาย
“พอเลย ฟิลิปปินส์ครั้งแรกของกูจะมาจมปรักอยู่แต่ห้องกับมึงไม่ได้” มือของต้นน้ำกางกั้น ก่อนที่ริมฝีปากของตนจะถูกช่วงชิง แล้วออกแรงดันให้ใบหน้าหล่อเหลอถอยออกไป
“มึงลางานกี่วัน” น่านจับมือที่ห้ามปรามมากดจูบที่หลังมือ
“10 วัน”
“เต็มโควตา
