“เฮ้ย!!” ธาราสะดุ้งตกใจ เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาเห็นใบหน้าของหลานทั้งสี่ในระยะประชิด นึกว่ากุมารมาเข้าฝัน
“ยุงยาตดใจ หนูฉวยหยอ หนูฉวยตดใจเยย”
“ตกใจ ไม่ใช่ตดใจ” เมฆบอกคำที่ถูกต้องกับน้องสาว
“นังแหยะ ตดใจ”
“เฮ้อ” เมฆถอนหายใจเอือมระอา
“ตื่นแล้วมานั่งจ้องหน้าลุงกันทำไมครับ” ธาราหยัดตัวลุกขึ้นนั่ง ฟ้ากับฝนก็จับจองตักของลุงทันที จมูกโด่งคมสันกดลงบนขม่อมของหลานสาวทีละคนอย่างน่าเอ็นดู
“รอครับ รอว่าลุงธาราจะตื่นเมื่อไร” เมฆเป็นคนตอบ
“แล้วพี่คะนิ้งล่ะครับ”
“พี่คะนิ้งอาบน้ำครับ พี่คะนิ้งบอกลุงธาราจะพาไปทำพาสปอร์ต” หมอกบอก
“ยุงยาขา ยุงยาของหนู หนูด้วยนะ หนูไปยุงยา หนูไปป้านิ้ง ไปฉะปอดด้วย หนูไปด้วย ไปด้วยนะ” ธารารู้แล้วว่าทำไมหลานๆ ถึงมานั่งรอมองเขาหน้าสลอน ฟ้ากับฝนลุกขึ้นกอดคอและประจบประแจงหอมแก้มคนเป็นลุงขอไปทำพาสปอร์ตด้วย
“ทีแบบนี้มาอ้อนลุง เมื่อคืนยังไล่ลุงไปนอนที่อื่นอยู่เลย”
“หนูไม่ไย
