“เฮียจะพาหนูไปเที่ยวฟิลิปปินส์ไม่เห็นบอกหนูก่อนเลย” คะนิ้งเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดนอนที่เป็นเสื้อยืดตัวโคร่งกับกางเกงขาสั้นเหมือนอย่างเคย หยุดยืนปลายเตียง มองคนตัวสูงที่นั่งพิงหัวเตียง ในมือมีโทรศัพท์
“เซอร์ไพรส์ไง” ธาราตอบโดยไม่ได้ละสายตาไปจากหน้าจอโทรศัพท์
“หนูจะเซอร์ไพรส์เฮียกลับน่ะสิ”
“ยังไง” คราวนี้ธาราละสายตาจากสิ่งที่กำลังให้ความสนใจ เลิกคิ้วเป็นเชิงถาม
“ก็หนูไม่มีพาสปอร์ต” จากดีใจที่ได้ยินว่าจะได้ไปเที่ยวต่างประเทศ แต่ในขณะที่อาบน้ำก็ฉุกใจคิดว่าหากจะเดินทางออกนอกประเทศจะต้องมีพาสปอร์ต และตนยังไม่มี
“พรุ่งนี้พาไปทำ วันเดียวก็ได้แล้ว” สิ่งที่คะนิ้งเป็นกังวล ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตหรือยากเกินกว่าที่แก้ปัญหาได้
“แบบนี้ต้องให้รางวัลคนแก่ของหนูแล้ว” คะนิ้งกระโดดขึ้นเตียงด้วยความดีใจ
“คนแก่?”
“เฮียยังว่าหนูเป็นยัยตัวแสบเลย เฮียธาราของหนูยังไม่แก่หรอก ยังฟิตปั๋ง แรงดีไม่มีตก หนูรู้
