“รู้สึกดีขึ้นไหม” เสียงทุ้มอ่อนโยน ประทับริมฝีปากอุ่นกับหน้าผากมน เลื่อนลงมาจูบซับหยาดน้ำใสที่รินไหลออกมา เพราะความเจ็บร้าวจนชาไปทั้งร่าง
“วันหลังเฮียใช้นี่ก็พอ ไม่เอาหนอนด้วงเฮียแล้วนะ” ปลายนิ้วเรียวแตะที่ริมฝีปากของคนบนร่าง ยามเขาใช้ปากทำรักตรงส่วนนั้น เธอทรมานอย่างสุขสม แต่ยามที่เขาใช้แก่นกายอันใหญ่โตทิ่มแทงเธอ ตรงส่วนนั้นเหมือนมันจะฉีกขาด ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกซ่านสุขเลย
“ถ้าไม่ติดว่าครั้งแรกนะ จะแทงให้ยับเดี๋ยวนี้เลย” จากความสงสารกลายเป็นขุ่นเคืองที่ถูกเปรียบเทียบเป็นหนอนด้วง
“ของหนูฉีกไปแล้วมั้ง ยังจะใจร้ายกับหนูอีก”
“ปากเนี้ยๆ เชิญชวนเองนะ” ธาราใช้เรียวนิ้วชี้ตีปากช่างพูดรัวๆ คนถูกตีก็ทำหน้ายุ่ง ปากยู่
“เฮีย”
“อะไร”
“หนอนด้วงของเฮียอ่ะ มันดึ๋งๆ ในตัวหนู พอมันดึ๋งๆ หนูก็รู้สึกวูบๆ วาบๆ เหมือนอยากให้เฮีย...” คะนิ้งรู้สึกถึงความวาบหวามยามเจ้าแท่งเนื้อผงกหงึกหงักอยู่ในร่องรักของเธ
