“มึงโอเคไหมวะ” ความเงียบภายในรถกระบะสี่ประตู ทำให้น่านกระอักกระอ่วนอย่างบอกไม่ถูก
“เรื่อง?” ต้นน้ำเลิกคิ้ว ไม่เข้าใจว่าคำถามของน่านหมายถึงเรื่องใด
“ก็ทุกเรื่อง”
“แล้วกูจะตอบมึงถูกไหม”
“เรื่องคะนิ้งก็ได้อ่ะ”
“ก็เป็นห่วง ไปเที่ยวกับเพื่อนไม่รู้ว่าเมาหรือเปล่า”
“กลัวคนไม่หวังดี”
“มึงก้รู้ว่าที่แบบนั้นมันอันตรายกับผู้หญิง หรือแม้แต่ผู้ชายก็เถอะ แค่มองหน้าก็มีเรื่องกันได้แล้ว”
“แต่มึงบอกว่าคะนิ้งไปกับเพื่อน แล้วเพื่อนคะนิ้งก็นิสัยโอเคกันทุกคน”
“กูคงห่วงมากไป”
“คะนิ้งไม่ใช่เด็กมัธยมแล้วนะมึง”
“ก็น้องกู”
“กูไม่พูดกับมึงแล้ว ถ้าง่วงก็นอนเลยนะมึง ถึงแล้วกูปลุก ในเวลางาน มึงดูแลทุกข์สุขของประชาชน แต่นอกเวลางาน ก็จะดูแลมึงเอง”
“ทำอย่างกับดูแลกูได้ตลอด”
“ช่วงที่กูอยู่ที่นี่ไง นอนไปเลยมึง” น่านยื่นมือซ้ายไปวางบนหน้าผากต้นน้ำ แล้วผลักเบาๆ จนศีรษะด้านหลังแนบกับพนักพิง ให้นอนได้แล้วอย่าง
