“ลุงต้นน้ำร้องไห้ เดวากอด กอดๆ นะคะ” เพียงเห็นดวงตาที่แดงก่ำของต้นน้ำ ก็รู้ได้ในทันทีว่าต้องผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก เดวาก็โผเข้าหาด้วยความห่วงใย โอบกอดเพื่อนของคนเป็นลุงด้วยความอ่อนโยน
“เหนือกอดด้วยครับ”
“น่านกอดด้วยครับ”
“เวยากอดด้วย กอดๆ”
เดวา เหนือ น่าน และเวลา ลูกๆ ของนีรากับเรนพากันสวมกอดต้นน้ำ ความอ่อนโยน ความน่ารักของเด็กๆ ทำให้คนที่อยู่ในอาการเศร้ายิ้มออกมาได้ น่านก็พลอยยิ้มไปด้วย โดยธารากับคะนิ้งยืนมองอยู่ห่างๆ แต่ก็ไม่ไกลเกินกว่าจะได้ยินเสียงสนทนา
“หลานเฮียน่ารักจัง” คะยิ้มให้ความน่ารักบรรดาหลานของธารา หลานทางกรุงเทพฯ น่ารัก หลานที่เชียงรายก็น่ารักไม่แพ้กัน ก็ต้องตัดสินกันที่ความแสบแล้วละ ว่าหลานทางไหนจะแสบกว่ากัน
“น่ารักเหมือนลุง” ธาราพูดด้วยความภาคภูมิใจ
“ใช่เหรอ” คะนิ้งเบ้ปากใส่อย่างยียวนราวกับว่าไม่ใช่นะ ลุงไม่ได้น่ารักเหมือนหลานนะ หลานน่ารักกว่ามาก ลุงเทียบไม่ติดห
