“ธาราบอกว่าคะนิ้งเรียนวิศวะเมคคาทรอนิกส์ใช่ไหมลูก” เอวาชวนคะนิ้งคุยขณะเลือกผลสตรอว์เบอร์รีที่คนงานเก็บมาจากไร่ ส่วนหนึ่งเก็บไว้รับประทานสด ส่วนที่ผลไม่สวยก็จะนำไปทำแยมหรือไอศกรีม
“ใช่ค่ะ” คะนิ้งส่งผลสตรอว์เบอร์รีสีแดงสดเข้าปาก รสชาติหวานฉ่ำ อมเปรี้ยวนิดๆ กินอย่างเอร็ดอร่อย
“ดีเลย ต่อไปคงช่วยแบ่งเบางานของธาราที่โรงงานได้มาก”
“เฮียธาราก็บอกแบบนั้นค่ะ”
“เฮ้อ!” เสียงถอนหายใจรอบที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้ได้ ของคนที่รอคอยให้คะนิ้งมาง้องอน แต่ก็หาได้รับความสนใจจากคะนิ้ง ก็ยิ่งถอนหายใจถี่ และเสียงดัง เรียกร้องความสนใจอยู่ร่ำไป
“หนักอกหนักใจอะไรนักหนา คะนิ้งอยู่กับหม่าม้า ต้นน้ำกับน่านก็ตามศิราไปไร่ ธาราก็ไปโรงงานกับป๊า” เดลก็ได้ยินเสียงถอนหายใจของลูกชายครั้งแล้วครั้งเล่า ก็ยิ่งอยากแกล้ง
“วันหยุดธาราอยู่นะปะป๊า”
“เป็นเจ้าของกิจการไม่มีวันหยุด” เดลกอดล็อกคอลูกชายให้ไปด้วยกัน
“ปะป๊า” ธาราจำใจตา
