หลายวันต่อมา
ปึ่ง!!!
เสียงประตูที่ดังกระทบกำแพงห้องดังกึกก้องนี้เกิดจากแรงผลักอย่างรุนแรงของคนที่พึ่งจะกลับเข้ามา
" พวกเราไปตามหาทั้งโรงแรม รีสอร์ทแล้วก็บ้านพักที่เป็นชื่อของคุณหญิงทั้งหมดแล้วครับแต่ก็ไม่เจอ ส่วนบ้านของไอ้ราเชนท์เราก็ไปค้นมาแล้วครับแต่ก็.... "
" พอแล้ว! ไม่ต้องรายงานความล้มเหลวของพวกมึงทุกเรื่องก็ได้ กุไม่อยากฟัง! " รามสูรยกมือห้ามก่อนที่ลูกน้องจะทันได้พูดจนจบ เขารินเหล้านอกจนเต็มแก้วแล้วกระดกทีเดียวหมดอย่างอารมณ์เสีย
" พรุ่งนี้ผมจะกลับไปที่นั่นอีกครั้งครับ " เธียร์เสนอแผนเพื่อหวังให้ผู้เป็นนายใจเย็นลง
" กุไม่เชื่อว่าจะมีที่ไหนให้มันซ่อนตัวไปได้ตลอดชีวิตหรอก ไม่ว่าพวกมันจะพาขนมไปซ่อนอยู่ที่ไหนกุก็จะต้องตามหามันให้เจอ! " ประโยคที่ราวกับเสียงคำรามบวกกับนัยส์ตาสีดำมทิฬของรามสูรเวลานี้มีแต่ความเจ็บใจ
" กุขอถามอะไรมึงหน่อยสิวะ หวังว่าคนระดับมึงคงจะไม่พูดโกหกหรอก จริงมั้
