“วันนี้พวกเจ้าทำงานได้ดีมากเก็บลูกท้อได้หมดสวนข้าจะให้ขันทีนำของรางวัลไปมอบให้พวกเจ้าทุกคน”
“ขอบพระทัยฮองเฮาเพคะ” นางกำนัลต่างย่อกาย ทูลแซ่ซ้องสรรเสริญในความใจกว้างของฮองเฮาที่มีเมตตาต่อพวกนางที่เป็นข้ารับใช้
หนิงซูเยว่ยิ้มบางๆ บนใบหน้า หันไปมองเสวียอวี้เจินที่ยืนตัวสั่นกำมือแน่นแต่ทำอะไรไม่ได้
“ข้าจะกลับตำหนักแล้ว ส่วนเจ้าเหมยเอี้ยนดูแลการเก็บท้อไปที่ห้องเครื่องให้หมดอย่าได้ตกหล่นไปแม้แต่ลูกเดียว พวกเจ้าจงอย่าลืมว่านี่เป็นท้อในสวนพระราชทานของเสวียหวงกุ้ยเฟยเชียว ผลท้อพวกนี้จึงมีค่าต่อจิตใจพระนางมากย่อมไม่อยากให้ลูกท้อหลงเหลืออยู่โดยไร้ประโยชน์”
“เพคะ หม่อมฉันจะดูแลการเก็บท้อไปถึงห้องเครื่องอย่างดีไม่ให้ตกหล่นเลยเพคะ” เหมยเอี้ยนรับพระเสาวณีย์แล้วส่งเสด็จหนิงซูเยว่ขึ้นเกี้ยว
เสวียอวี้เจินจิกเล็บเข้ามือแน่น หันไปสั่งนางกำนัลข้างตัวด้วยน้ำเสียงกราดเกรี้ยว
“จะยืนอยู่ทำไมอีก กลับตำหนักลู่
