หนิงซูเยว่มองหน้าเขาอย่างรู้ความนัยที่เอ่ย “ท่านพี่ไม่ควรทำเช่นนี้ ไหนบอกว่าเป็นห่วงราษฎรอยากมาดูความเป็นห่วงพวกเขา แต่ทำไมยังคิดเรื่องพรรค์นี้อีกได้” เธออดต่อว่าเขาไม่ได้ แต่คนฟังก็ทำหน้าเฉย
“เรื่องแบบนี้คิดเวลาไหนก็ไม่เห็นแปลก ยิ่งช่วงค่ำแบบนี้ เราคิดถึงเจ้า เราก็เลยมาหาเจ้า เจ้าสมควรดีใจ อีกทั้งเราเป็นสามีภรรยากัน เหตุใดต้องคิดมาก”
เมื่อเขาอ้างมาแบบนี้นางจึงต้องรีบหาทางตัดบท “ท่านพี่กลับออกไปก่อนได้ไหมเจ้าคะ ข้าไม่ชินกับสถานที่แห่งนี้”
“เจ้ากล้าปฏิเสธเรางั้นหรือ คนเป็นภรรยาหลวงควรปฏิบัติตัวเช่นไร ดูแลสามีเช่นไร เจ้าไม่รู้หรือไม่จำใส่ใจ เจ้าอยากให้เราลงโทษเจ้าใช่หรือไม่”
“ข้าไม่กล้าปฏิเสธท่านพี่” หนิงซูเยว่บอกแล้วก้มหน้ารู้สึกโมโหคนตรงหน้าที่น่าไม่อายอยากนอนกับเธอได้ทุกคืน
“ทำไมคุยกับเราไม่มองหน้าเรา”
“ข้า เอ่อ...” นางก้มหน้าเพราะไม่กล้าบอกว่าประหม่าที่ต้องร่วมเตียงกับเขาที่จวนแห่ง
