พ้นจากเขตจวนแม่ทัพเข้าสู่เขตชนบท สองข้างทางที่ขบวนม้าของหยางจื่อเคลื่อนผ่านก็แปรเปลี่ยนจากบ้านเรือนสวยงามเป็นบ้านเรือนที่ผุพัง บางหลังมีรอยถูกเผาไหม้ รื้อค้น ราษฎรบางส่วนที่อพยพหนีไปเพิ่งกลับมาอยู่ได้ไม่นาน จึงทำให้สภาพความเป็นอยู่ตอนนี้ลำบากยิ่งนัก
หนิงซูเยว่เห็นบางบ้านต้องกินเกลือกับข้าวต้มเย็นชืดประทังชีวิต มองดูแล้วน่าเวทนายิ่งนัก เมื่อผ่านทุ่งนาก็เห็นนาที่รวงข้าวแห้งเหี่ยวตายราวกับขาดน้ำ การชลประทานเป็นเรื่องสำคัญหยางจื่อคิดเรื่องนี้มานานแล้ว หยางจื่อบังคับม้าให้ชะลอฝีเท้าลงเพื่อให้อยู่ในระดับเดียวกับม้าของหนิงซูเยว่
“ราษฎรยังต้องการที่ดินใช้ทำนา ปลูกพืชผัก ถ้าไม่เช่นนั้นพวกเขาจะเอาชีวิตรอดไปไม่หมดหน้าหนาวนี้ ข้ากลับวังหลวงจะรีบส่งของช่วยเหลือมายังเหอเป่ย” หยางจื่อจดจำไว้แล้วว่าเมื่อกลับไปถึงวังหลวง เขาจะสั่งให้ขุนนางรีบดูแลการจัดสรรปันส่วนที่ดินทำกิน รวมถึงให้สำนักราชวังจัดเสื้อกัน
