หยางจื่อเดินมาถึงพอดี เขามองหนิงซูเยว่ที่มีสีหน้าหดหู่ก่อนหันไปทางเด็กน้อยคนนั้น “นำเงินไปให้แม่ของเจ้า แล้วก็ไปที่จวนของท่านรองแม่ทัพซู่จื่อบอกว่าเป็นคำสั่งของท่านหยางให้ไปรอที่นั่น ข้าจะหางานให้แม่และเจ้าทำ”
“ท่านชื่อท่านหยางใช่ไหมเจ้าคะ”
หยางจื่อพยักหน้า
“ขอบคุณท่านหยางมากเจ้าค่ะ ขอบคุณนายหญิง ข้าจะรีบนำเงินไปให้ท่านแม่ซื้อยาให้น้องของข้ากิน แล้วจะไปที่จวนรองแม่ทัพซู่จื่อทันที ข้าทำได้ทุกอย่างให้ตัดฟืนแบกไม้ข้าทำได้หมด” เด็กน้อยเคยตระเวนหางานไปทั่วเมืองเหอเป่ยทั้งขอทานมาแล้วก็เคยจึงไม่กลัวความลำบาก กลัวแต่แม่และน้องจะตายไปเท่านั้น วันนี้ช่างโชคดีเหลือเกินที่ได้เจอนายหญิงกับคุณชายรูปร่างงามปานเทพเซียนแล้วยังมีน้ำใจงดงามทั้งคู่
หยางจื่อหันกลับมาหาคนที่ยืนมองเขาด้วยสายตาเป็นมิตรแต่ครู่เดียวสายตาของนางก็พลันเปลี่ยนไปเย็นชาตามเดิม
‘สงสัยยังงอนไม่หาย’
หยางจื่อหาเรื่องคุยทั้งที่ปกติเขาไ
