ฮองเฮาเจ้าเสน่ห์ฮ่องเต้เจ้าสำราญ

15

หยางจื่อออกว่าราชการด้วยสีพระพักต์เคร่งเครียด วันนี้พระองค์มีข้อถกเถียงกับขุนนางผู้ใหญ่หลายคน เพราะโอรสสวรรค์ต้องการปกครองโดยยึดนโยบายไม้อ่อนไม้แข็งต้องมีทั้งพระเดชพระคุณไปพร้อมกันเพราะเกรงว่าหากปกครองด้วยพระเดชอย่างเดียวอาจทำให้ชาวฮั่นลุกฮือแต่ขุนนางหลายคนกล่าวหาว่าพระองค์เห็นใจพวกฮั่นมากไป แต่ไม่มีใครกล้าทูลแย้งโดยไม่ไว้หน้าเหมือนแต่ก่อน เพราะหยางจื่อในวันนี้ไม่ใช่เด็กน้อยที่เสนาบดีรุ่นบุกเบิกอย่างพวกเขาจะเชิดไปซ้ายไปขวาได้อีก ในวันนี้องค์จักรพรรดิมีพิษสงมากขึ้นและมีหูตาอยู่รอบตัว

แม้พวกเสนาบดีจะสงสัยว่าทำไมหยางจื่อถึงรู้ทันทุกเรื่องเพราะเห็นแต่เสพสุขไปวัน แต่เรื่องจริงใครจะไปรู้ว่าระหว่างที่พระองค์กำลังจัดงานเลี้ยงฉลองรื่นเริงเชิญให้เสนาบดีผู้ใหญ่มาชมการร่ายรำของนางระบำเลื่องชื่อซึ่งเผ่ามองโกลส่งมาเป็นของขวัญให้นั้น จักรพรรดิกำลังแอบลอบคุยงานลับกับรองแม่ทัพคนสนิทไปด้วยโดยไม่มีใครทันสังเกต หยางจื่อยกน้ำจัณฑ์ขึ้นเสวยแล้วเชยคางนารีที่ได้มาเป็นบรรณาการมองความสวยงามของนางด้วยสายตาชื่นชม

“เจ้านำสุรานี้ไปรินถวายให้เหล่าเสนาบดีผู้ใหญ่คนละจอก เราชิมแล้วรสชาติดีนัก”

สาวงามซึ่งเป็นบรรณาการมาจากเผ่ามองโกลทำตามรับสั่ง หยางจื่อจึงหันมาสั่งรองแม่ทัพหนุ่มเชื้อสายแมนจูดั้งเดิมด้วยเสียงไม่ดังไม่เบานัก

“ซู่จื่อเรื่องที่ข้าให้เจ้าไปสืบมาเป็นอย่างไรบ้าง มีขุนนางออกไปรีดไถโกงที่ดินชาวบ้านจริงหรือไม่”

“กระหม่อมไปสืบมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ มีขุนนางในราชสำนักออกไปรีดไถโกงที่ดินชาวนาเป็นเรื่องจริงพ่ะย่ะค่ะ ตอนนี้กระหม่อมได้หลักฐานบางส่วนมาแล้ว แต่ต้องใช้เวลาอีกนิดกระหม่อมจะรวบรวมหลักฐานสาวไปถึงคนที่อยู่เบื้องหลังทั้งหมดออกมาให้ได้พ่ะย่ะค่ะ”

“ดีมาก ข้าไม่อยากได้ปลาซิวปลาสร้อยแต่อยากได้ตัวการใหญ่ที่ชักใยอยู่เบื้องหลัง เจ้าจงเร่งหาหลักฐานมาให้ข้า ไม่ว่าขุนนางแมนจูหรือฮั่นใครก็ตามบังอาจรีดนาทาเร้นราษฏรที่ยากจนอยู่แล้วให้ลำบากมากขึ้นไปอีกข้าจะไม่เลี้ยงไว้ในราชสำนัก ข้าจะสั่งลงโทษให้เป็นแบบอย่างจะได้ไม่มีใครกล้าทำอีก”

“กระหม่อมน้อมรับพระบัญชาพ่ะย่ะค่ะ”

หยางจื่อพยักพระพักต์หลังจากรับสั่งในเรื่องงานลับแก่รองแม่ทัพแล้ว เขาก็เรียกจางกงกงให้นำของขวัญพิเศษที่เตรียมไว้ไปให้ซู่จื่อ

“จางกงกง มอบให้รองแม่ทัพซู่จื่อด้วย” จางกงกงก้มหัวรับมาแล้วยื่นให้รองแม่ทัพ หยางจื่อจึงพูดขึ้นใบหน้าคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้มแตกต่างจากเมื่อครู่ก่อนที่คุยเรื่องงานสำคัญ

“เจ้าต้องอยู่ชายแดนนานๆ จึงกลับมาวังหลวง ข้าหวังว่าคราวนี้เจ้ากลับมานับเดือนคงมีเวลาจะเร่งผลิตทายาท ข้าจึงมอบของดีให้เจ้าเห็นว่าฮูหยินของเจ้ายังไม่ตั้งครรภ์เสียทีมิใช่หรือ”

ของที่หยางจื่อประทานให้เป็นถุงแพรสีทองด้านในบรรจุถั่งเช่าสีทองของหายาก

“ข้าลองมาแล้วรับรองว่าได้ผลชะงัดถึงรุ่งสางก็ยังแข็งขัน”

รองแม่ทัพซู่จื่อสีหน้ายินดีขึ้นหลายส่วน “เป็นพระกรุณายิ่งแล้วกระหม่อม” เขารับห่อผ้าแพรสีทองมาถือไว้แล้วลุกขึ้นไปโขกศีรษะขอบพระทัย

หยางจื่อเห็นแล้วนึกถึงเรื่องของตัวเอง แค่นเสียงเย็นนึกเจ็บใจหนิงซูเยว่พระองค์ได้ของดีมาแต่กลับหาประโยชน์จากมันไม่ได้เลยนับตั้งแต่การเปลี่ยนแปลงของนางก็นำพาให้พระองค์ไม่มีความสุขในวังหลังมาหลายครั้งแล้ว

ค่ำนี้เสวียอวี้เจินคงจะทำให้เขาพบความสุขสมได้ “ยานี้ดีมากแต่ติดที่ช่วงนี้ราชกิจของข้าค่อนข้างเยอะ ฏีการ้องเรียนก็มีมาก ไม่มีเวลากับการเร่งผลิตทายาทเพื่อสืบสันติวงศ์ แต่เจ้าเชื่อข้าเถอะว่านี่เป็นของดีจริงๆ”

รองแม่ทัพซู่จื่อก็คิดไปว่าจักรพรรดิของเขาเก่งทั้งบู๊บุ๊นและยังเจ้าสำราญ

“ฝ่าบาท อันที่จริงกระหม่อมเองก็ยังหนุ่มแน่น ฝ่าบาทก็เช่นกันไม่เห็นจะต้องพึ่งสมุนไพรพวกนี้นี่พ่ะย่ะค่ะ”

“เรื่องนั้นเรารู้แล้ว แต่จะดีแค่ไหนหากสนมชายาของเราจะมีเรื่องไปคุยกันบ้างในยามเช้าว่าเมื่อคืนพวกนางต้องรับใช้เราตั้งแต่พลบค่ำยันรุ่งสางโดยไม่ได้พักผ่อน”

องค์จักรพรรดิและรองแม่ทัพคนสนิทของพระองค์หัวเราะกันตามประสาผู้ชาย แต่ภายในหัวของหยางจื่อมีแต่ใบหน้าและสายตาของหนิงซูเยว่ฮองเฮาคู่ปรับ ถ้ามีโอกาสเขาจะให้นางได้รับใช้ถวายงานตั้งแต่พลบค่ำไปกระทั่งรุ่งสางดูสักครั้ง

แม้แม่ทัพซู่จื่อจะสนิทสนมกับจักรพรรดิเพียงใดแต่ยังไม่รู้ความลับในใจของพระองค์ถึงเหตุที่ไม่มีชายาหรือสนมองค์ใดตั้งครรภ์มังกรเลยนั่นเป็นเพราะว่าพระองค์ยังไม่ประสงค์จะมอบรัชทายาทให้เกิดขึ้นในครรภ์ของนางใดนั่นเอง ยาบำรุงที่ชายาและสนมได้เสวยหลังจากถวายงานนั้นแท้จริงแล้วมีส่วนผสมของสมุนไพรบางชนิดที่ยับยั้งการตั้งครรภ์ไม่ใช่เพื่อบำรุงครรภ์ สตรีนั้นก็เปรียบดั่งหมากตัวหนึ่งในวิถีของจักรพรรดิ ใครจะไปล่วงรู้ความคิดล้ำลึกของฮ่องเต้ที่ถูกมองว่าเจ้าสำราญแท้จริงแล้วพระองค์รู้ทันไม่ปล่อยให้สตรีนางใดมีอำนาจเหนือพระองค์ได้แม้แต่เสวียอวี้เจินที่เป็นคนโปรดก็ตาม

เกี้ยวของฮ่องเต้ถึงตำหนักลู่เอินวันนี้เสวียอวี้เจินแต่งกายงดงามกว่าที่เคยเพราะฮ่องเต้ไม่ได้เสด็จมาหานางหลายคืนแล้ว นางได้ยาดีมาจากบิดาที่ส่งมาให้ เห็นทีคราวนี้นอกจากทำให้ฮ่องเต้หลงใหล นางคงจะได้ตั้งครรภ์รัชทายาทเป็นแน่ และเชื่อว่ายาตัวนี้ดีกว่าโอสถที่หมอหลวงนำมาถวายทุกครั้งหลังถวายงานเพราะนางถูกพลิกป้ายบ่อยที่สุดแต่ก็ไม่ตั้งครรภ์เสียที

เรือนกายหอมกรุ่นในชุดงดงามสมตำแหน่งหวงกุ้ยเฟยผู้สูงศักดิ์ทำความเคารพตามธรรมเนียมเมื่อเห็นว่าขบวนเกี้ยวของหยางจื่อมาถึง โอรสสวรรค์ประคองนางแล้วไม่พูดพร่ำอันใดอีก รีบโอบกอดชายารักเข้าไปในห้องบรรทม

“หม่อมฉันคิดว่าพระองค์จะโปรดตำหนักเฟยเฟิงจนลืมตำหนักลู่เอินของหม่อมฉันไปเสียแล้ว”

“จะมีตำหนักใดที่เราจะนอนหลับอย่างเป็นสุขได้เท่ากับตำหนักลู่เอิน”

ดวงหน้าสวยล่มเมืองแดงซ่านแล้วซบลงแนบอกจักรพรรดิแห่งอาณาจักรต้าชิงอย่างออดอ้อน “หม่อมฉันเฝ้ารอฝ่าบาททุกลมหายใจเพคะ” นางคิดท่วงท่าที่จะทำให้องค์จักรรพรรดิ์ติดอกติดใจนางจนวันพรุ่งนี้จะต้องพลิกป้ายเลือกนางอีกไว้หลายสิบท่า นางทุ่มเทกายใจเพื่อคืนนี้โดยเฉพาะ

ชุดสตรีสูงศักดิ์จากผ้าแพรเนื้อดีของเสวียอวี้เจินถูกถอดออกอย่างรวดเร็ว เสวียอวี้เจินมีรูปร่างที่ทำให้หยางจื่อพึงพอใจในรสเพศมากที่สุด เขาถึงพลิกป้ายเลือกนางบ่อยที่สุด แต่เมื่อถึงเวลาที่พระองค์จะสมพระทัยในรสเพศที่เสวียอวี้เจินเตรียมจะมอบความสำราญให้ เสียงของขันทีที่อยู่หน้าห้องบรรทมกล่าวถวายพระพรฮองเฮาทำเอาร่างกายบุรุษที่กำลังแข็งขันแล้วคิดว่าจะได้ลิ้มรสมธุรสหวานฉ่ำต้องถอนพระวรกายออกห่างจากเสวียอวี้เจินแล้วคำรามลั่น

“หนิงซูเยว่! เจ้าจะมาเป็นมารความสุขของเราเช่นนั้นหรือ”

“ฝ่าบาทเพคะ ทรงให้ขันทีไล่ฮองเฮากลับตำหนักไปดีไหมเพคะ” เสวียอวี้เจินเสนอแนะอย่างอ่อนหวานแต่เสียงประกาศขอเข้าเฝ้าจากด้านหน้าก็ยังได้ยินเข้ามาอีก

“ฮองเฮามีเรื่องด่วนขอเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ”

“หากเหตุผลของเจ้าไม่ดีพอในการขัดความสุขของเรา เราเล่นงานเจ้าหนักแน่” หยางจื่อคำราม

ฝ่ายหนิงซูเยว่แต่งกายมาอย่างงดงามดุจนางพญา นางนั่งเด่นสง่าอยู่บนเก้าอี้ในตำหนักลู่เอิน หยางจื่อก้าวเร็วออกจากห้องบรรทมติดตามมาด้วยเสวียอวี้เจินที่เจ็บแค้นในการมาเยือนของฮองเฮา

แต่นางทำให้ฮ่องเต้พิโรธที่เสด็จมาโดยไม่มีหมายกำหนดการ ฮองเฮาไม่ควรมีความหึงหวงหากนางเที่ยวหึงหวงสนมชายาจุดจบก็คงเป็นเช่นอดีตฮองเฮาจิ้นฮวาที่วางยาพิษนางเพราะความหึงหวงจนองค์จักรพรรดิส่งนางไปอยู่ตำหนักเย็น

“หม่อมฉันถวายบังคมฝ่าบาทเพคะ” หนิงซูเยว่ลุกจากเก้าอี้ขึ้นย่อตัวทำความเคารพ

“ฮองเฮาเสด็จมาตำหนักลู่เอินในเวลานี้มีเรื่องเร่งด่วนประการใดไหนพูดมาสิ” หยางจื่อถามในสิ่งที่อยากรู้ทันที

“หากไม่ใช่เรื่องร้ายแรงหม่อมฉันหรือจะกล้าขัดความสำราญของพระองค์ หม่อมฉันมีเรื่องจะทูลให้ทรงทราบจึงต้องรีบมาเพคะ” นางกล่าวเสียงเรียบแต่หยางจื่อลอบเห็นแววตาหงส์มีแววเยาะเย้ยพระองค์อยู่แวบหนึ่ง

“เช่นนั้นเจ้าจงบอกเรื่องเร่งด่วนของเจ้ามา หากการมาของเจ้าไม่สมเหตุสมผลต่อให้เป็นฮองเฮาเราก็มีสิทธิ์ลงโทษ”

นางกำนัลและขันทีนับสิบชีวิตต่างหวาดกลัว เพราะเวลาฮ่องเต้พิโรธขึ้นมาช่างน่ากลัว อดีตฮองเฮาองค์ก่อนที่ชอบระรานตำหนักสนมชายาก็ถูกสั่งปลดฟ้าผ่า แล้วนี่ฮองเฮาบุกมายามวิกาลซึ่งฮ่องเต้กำลังหาความสำราญอยู่กับเสวียหวงกุ้ยเฟย หากเหตุผลไม่ดีพอฮองเฮาคงถูกลงโทษเป็นแน่