วันเกิดปีนี้เปลี่ยนไป
1807 คำ
@โรงเรียนนานาชาติ RCL
“ เบลล์เสียใจด้วยนะเรื่องพ่อของเธอ “ ทันทีที่เห็นเบลล์เดินเข้าห้องมาจีน่าก็รีบแสดงความเสียใจกับเพื่อน ข่าวการตายของ ดร. โด่งดังไปทั่วทั้งโรงเรียน
“ อือ..ขอบคุณนะจีน่า เราขาดเรียนไปหลายวันขอยืมการบ้านของเธอหน่อยได้ไหม ” ร่วม 1 อาทิตย์ที่เบลล์ขาดเรียนไปหากไม่ทบทวนเธอก็คงตามเพื่อนไม่ทัน
“ ได้สิ ไม่มีอะไรเยอะหรอกเธอเรียนเก่งอยู่แล้วยังไงก็ตามทัน “ จีน่าส่งสมุดจดการบ้านให้เบลล์แม้เธอจะพูดคุยกับจีน่าได้แต่เธอก็ไม่ได้สนิทอะไรมากมายจนถึงขั้นที่จะเล่าหรือพูดคุยเรื่องส่วนตัวกันได้ เพราะเบลล์รู้ดีว่าที่นี่คบกันที่สังคมและความร่ำรวยหากบ้านเธอไม่ได้มีฐานะก็คงมาอยู่กับพวกเขาไม่ได้ ในขณะที่เบลล์กำลังนั่งจดการบ้านอยู่นั้น…
ติ่ง!
เสียงข้อความในมือถือของเธอก็ดังขึ้น
พี่มาวิน : น้องเบลล์พักเที่ยงไปกินข้าวด้วยกันนะครับพี่รอหน้าตึก
มาเบลล์ : ค่ะ
เธอพิมพ์ตอบเขาไปสั้นๆก่อนจะเก็บมือถือเข้ากระเป๋า
” แอบคุยกับหนุ่มเหรอ “ จีน่าที่คอยเอาแต่สังเกตมาเบลล์เอ่ยถามด้วยความอยากรู้
” หนุ่มที่ไหนละ พี่วิน “
” หือ.. วินไหนเหรอ…?
“ ก็พี่มาวิน ม.6 ไง ” คำตอบของเบลล์ทำให้จีน่ามีสีหน้าเรียบนิ่งไปทันทีความเงียบเข้ามาปกคลุมทั้งสองจนเป็นจีน่าเองที่ทนต่อความอยากรู้ไม่ไหว
“ เธอรู้จักกับพี่เขาได้ยังไง…? “ จีน่าเอ่ยถามมาเบลล์ขึ้นอีกครั้ง
” หลายวันก่อนเขาเข้ามาขอเบอร์เรานะ เขาไม่ได้ขอเบอร์จีน่าด้วยเหรอ…? “ มาเบลล์เอ่ยถามเพื่อนเพราะเธอเข้าใจว่ามาวินต้องขอเบอร์รุ่นน้องไปหลายคนแน่เพราะเขาใกล้จะจบ ม.6 แล้ว
” ไม่น่ะ “
” อ้าว เหรอเราก็คิดว่าพี่เขาขอเบอร์คนอื่นเอาไว้ด้วย “ คำพูดที่ไม่รู้เรื่องของมาเบลล์ทำให้จีน่าได้แต่แบะปากอย่างไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก ใครบ้างที่ไม่ชอบมาวินหนุ่มหล่อขวัญใจนักเรียนและหนึ่งในนั้นก็มีจีน่าด้วยเช่นกันที่ชอบและคลั่งไคล้มาวินเอามากๆ
ผ่านไปไม่นานมาเบลล์ก็จดการบ้านจนเสร็จเธอส่งสมุดการบ้านคืนให้จีน่า
“ ขอบคุณนะจีน่าที่ให้ยืม ”
พรึบ!
จีน่ากระชากสมุดอย่างแรงด้วยความขุ่นเคืองใจที่มีต่อมาเบลล์
“ เออ…เธอเป็นอะไรหรือเปล่า ” มาเบลล์เอ่ยถามเมื่อเห็นอีกคนนั่งหน้าบึ้งหน้าตึง โดยที่ไม่รู้เลยว่าเพื่อนกำลังไม่พอใจตัวเองอยู่
“ ทีเชอะ (teacher) มาแล้วนั่งที่กันเร็ว “ จีน่ายังไม่ทันจะได้เอ่ยตอบคำถามเสียงเพื่อนร่วมห้องวิ่งเข้ามาด้วยความเร็วเมื่อเห็นอาจารย์เดินตรงมาแต่ไกลทุกคนนั่งสงบประจำที่ของตัวเอง เพื่อเตรียมความพร้อมในการเรียนวิชาแรกของวัน
12:00 น.
” จีน่าไปกินข้าวด้วยกันไหม “ มาเบลล์หันไปเอ่ยถาม
” อือ ไปสิ “ จีน่ารีบรับคำอย่างว่าง่ายกว่าเธอจะปรับอารมณ์และความรู้สึกของตัวเองได้ก็เเล่นไปครึ่งค่อนวัน ทั้งสองเดินลงมาจากตึกเรียนก็เจอเข้ากับมาวินและเพื่อนอีกคนที่ยืนอยู่
“ น้องเบลล์ ” มาวินรีบสาวเท้าเดินเข้าไปหาน้องด้วยความสนิทสนมทำให้จีน่าอดที่จะสงสัยไม่ได้ว่าทำไมทั้งสองดูสนิทกันได้มากขนาดนี้
“ จะกินที่โรงอาหารหรือหน้าโรงเรียนดี ” มาวินเอ่ยถามเบลล์เพราะปกติตัวเขาเองจะออกไปกินหน้าโรงเรียนแทบทุกวัน เขาเบื่อที่จะต้องรอคิวยาว เบื่อที่จะต้องแย่งที่นั่งและเบื่อที่จะต้องเบียดเสียดกับนักเรียนคนอื่นในช่วงพักกลางวัน
“ แล้วแต่พี่วินเลยค่ะ เบลล์ยังไงก็ได้ ”
“ ถ้าแล้วแต่พี่ก็ไปร้านหน้าโรงเรียนกันน้องเบลล์เคยไปกินไหมคะ ร้านนั้นสะอาดอร่อยมาก ” เขาเอ่ยถามน้องพร้อมกับรอยยิ้มหล่อ มาวินเอาแต่แอบมองมาเบลล์อยู่บ่อยครั้งจนจีน่าที่คอยสังเกตอยู่เห็นและรู้สึกไม่ชอบใจเอามากๆเขาทำราวกับว่าไม่มีเธอกับเพื่อนอยู่ตรงนี้ด้วย
จนเวลาผ่านไปความสัมพันธ์ของมาเบลล์และมาวินก็ดีขึ้นเรื่อยๆจวบจนมาวินเรียนจบชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 ไปต่อมหาลัย ด้านมาเบลล์เองก็เติบโตขึ้นเป็นรุ่นพี่ ม.4
- 1 ปีผ่านไปหลังจาก ดร. เสียชีวิต -
เบลล์เด็กสาวในวัย 15 ปีในวันนั้น วันนี้เธอมีอายุ 16 ปีเต็มซึ่งวันนี้ก็เป็นวันเกิดของเธอ
Rrrrrr….Rrrrrr
ทว่าในขณะที่มาเบลล์กำลังแต่งตัวอยู่เสียงมือถือราคาแพงของเธอก็ดังขึ้น
” ค่ะ พี่วิน “
” เสร็จรึยังคะพี่กำลังจะถึง “
” เสร็จแล้วค่ะ “ เธอกำลังจะไปทำบุญวันเกิดที่วัดคนที่ไปด้วยวันนี้ไม่มีพ่อ ไม่มีแม่แต่เป็นมาวินรุ่นพี่ที่แสนดีกับเธอเสมอมา มาวินแม้จะแยกย้ายจากน้องไปเติบโตแต่เขาก็ไม่เคยขาดการติดต่อจากเบลล์เลย หากวันไหนเขาเลิกเรียนเร็วก็จะรีบขับรถมารับเธอที่โรงเรียนเสมอหรือบางครั้งถ้ามีเรียนเช้าเขาจะต้องแวะมารับน้องไปส่งเสมอเช่นกัน
เอี๊ยด…
รถหรูขับเข้ามาจอดยังหน้าบ้านหลังใหญ่ที่นับวันยิ่งเงียบเชียบเพราะแม่บ้านคนสวนทยอยกันออกเหลือที่คอยรับใช้อยู่แค่ไม่กี่คนในนั้นก็ยังมีพี่แย้มที่ยังคอยดูแลมาเบลล์อยู่เหมือนเดิมเพียง 1 ปีทุกอย่างมันเปลี่ยนไปมากมุกดาก็ไปๆมาๆที่บ้านส่วนใหญ่เธอมักจะกลับมาช่วงดึกเลยไม่ค่อยจะได้เจอกับลูกเท่าไหร่นัก
“ วันนี้สวยจังเลยนะคะ ” มาวินเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นน้องเดินออกจากบ้านมาในชุดเดรสสีขาว ในมือถือดอกกุหลาบสีขาวช่อโตที่เธอจัดเองเพื่อที่จะไปไหว้พ่อของเธอที่อยู่ที่วัดนั้นด้วย
“ ขอบคุณค่ะ พี่วินก็หล่อขึ้นนะคะ ”
“ ดีใจจังมีคนสวยชมว่าหล่อ ” มาวินเอ่ยขึ้นอย่างหยอกล้อ แม้เขาจะคุยกับน้องทุกวันแต่เขาก็ไม่เคยบอกความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อน้องเลยสักครั้ง เพราะรู้ดีว่าน้องยังเด็กเกินที่จะมาสนใจเรื่องพวกนี้
“ อย่ามาพูดเถอะค่ะ คงมีสาวๆที่มหาลัยชมว่าหล่อทุกวันสิไม่ว่า ”
“ ใครจะชมพี่ วันๆเอาแต่เรียนเครียดมากรู้ไหมไม่มีเวลาสนใจสาวคนไหนหรอกนอกจากคนนี้ ” เขาเอ่ยพลางใช้ปลายนิ้วจิ้มเบาๆไปที่หน้าผากของน้อง
“ ไปกันเถอะค่ะ เบลล์คิดถึงแด๊ดอยากไปคุยกับแด๊ดแล้ว ”
“ ไปครับ ” มาวินเปิดประตูให้น้องอย่างรู้หน้าที่ก่อนจะเดินอ้อมไปนั่งประจำที่ของตัวเองและขับรถออกจากบ้านไปทันที
“ ถ้าคุณหนูมีคุณวินคอยดูแลแบบนี้ฉันก็สบายใจจะได้ไปแบบไม่ต้องเป็นห่วง ” เมื่อรถขับออกจากบ้านไปพี่แย้มที่ยืนมองทั้งสองอยู่ในมุมหนึ่งของบ้านก็เอ่ยพูดกับคนขับรถประจำของบ้านทั้งสองก็กำลังจะออกจากที่นี่ไปอยู่ที่อื่น จริงๆพี่แย้มควรจะไปจากที่นี่นานแล้วแต่เธอเป็นห่วงคุณหนูของเธอเลยอดทนอยู่เพื่อให้แน่ใจว่าหากไม่มีเธอแล้วคุณหนูที่เธอรักจะใช้ชีวิตอยู่เพียงลำพังได้
@วัดดัง
ทั้งสองสาวเท้าเดินตรงไปยังที่เก็บอัฐิของ ดร. มาเบลล์มาที่นี่เดือนละ 2 ครั้งจะเป็นมาวินที่พามาหรือไม่ก็คนรถของบ้าน
“ อ้าว ! ทำไมวันนี้เลอะจังละค่ะ ” มาเบลล์เอ่ยพึมพำเมื่อบริเวณเจดีย์ใส่อัฐิเลอะไม่สะอาดอย่างเช่นทุกครั้งที่มาเห็น
“ เดี๋ยวพี่เดินไปเอาไม้กวาดมา น้องเบลล์รอที่นี่ก่อน ” มาวินหันหลังเดินกลับไปเพื่อไปหยิบยืมอุปกรณ์ทำความสะอาด
“ แด๊ดข๋า สบายดีไหมค่ะ 1 ปีกว่าๆแล้วที่เราไม่ได้เจอหน้ากันมันผ่านไปเร็วมากๆเลยใช่ไหมคะแต่หนูยังคิดถึงแด๊ดสุดหัวใจไม่ลดน้อยลงเลย ฮึก…หนูอ่อนแออีกแล้วใช่ไหมคะ หนูคิดแด๊ดที่สุดหนูพยายามอยู่ทุกวันค่ะพยายามเข้มแข็งไม่ให้ร้องไห้งอแง วันนี้วันเกิดหนูแด๊ดคงไม่ลืมเหมือนแม่ใช่ไหมคะ ” เสียงลมพัดเข้ามาพร้อมกับความเย็นกระทบผิวกายของเธอมันเหมือนสัญญาณบอกให้มาเบลล์รู้ว่าพ่อของเธอได้ยินในสิ่งที่เธอกำลังสื่อสาร
“ แด๊ดอวยพรให้หนูด้วยนะคะวันนี้หนูอายุครบ 16 ปีแล้วแต่วันเกิดปีนี้ของหนูไม่เหมือนเดิมทุกอย่างเปลี่ยนไปมีแค่ใจของหนูที่ยังรักแด๊ดมากๆเหมือนเดิมนะคะ ฮึก…ฮือ ” เธอเอ่ยกับคนในภาพพร้อมกับเสียงสะอึกสะอื้นน้ำตาหยดแล้วหยดเล่าที่ไหลอาบพวงแก้มของเธอต่อให้เธอจะทำใจเอาไว้มากแค่ไหนแต่เธอก็หนีไม่พ้นความคิดถึงนี้อยู่ดี ปีนี้มันไม่เหมือนเดิมจริงๆสำหรับเธอ แม่ที่ควรจะมากับเธอที่นี่เขากลับหายหน้าหายตาไปโดยที่ไม่มีใครรู้ว่าไปไหนทำอะไรอยู่
“ ร้องไห้อีกแล้ว ” มาวินเดินกลับมาพร้อมกับอุปกรณ์ทำความสะอาดในมือและเอ่ยพูดขึ้นเมื่อเห็นน้องร้องไห้เขาแอบเห็นมาเบลล์ร้องไห้อยู่บ่อยครั้งเวลาที่เธอเงียบหรือกำลังคิดอะไรอยู่แต่ก็คงไม่พ้น คิดถึงพ่อที่ล่วงลับไป
“ สวัสดีครับคุณลุง คุณลุงไม่ต้องเป็นห่วงน้องนะครับวินสัญญาวินจะดูแลน้องให้ดี ” มาวินมักบอกแบบนี้ทุกครั้งที่มาที่นี่และเขาก็ทำตามสัญญานั้นมาตลอดเขาดูแลมาเบลล์อย่างดีทุกครั้งที่ได้เจอกัน เป็นเขาที่ส่งเธอเข้านอนทุกคืนร่วมปีแล้วและก็เป็นเขาอีกเหมือนเดิมที่ทักทายเธอในตอนเช้าทุกวัน เขาช่วยลดทอนความเหงาในใจของเธอได้มากเลยทีเดียว
^^
- ผู้เขียน
