ความเย็นของเครื่องปรับอากาศภายในห้องที่กระทบผิวเนื้อนวล ทำให้ดวงตาสวยเปิดขึ้นอย่างช้าๆ รู้สึกตัวตื่นด้วยอาการสะลึมสะลือทั้งใบหน้ายังคงซีดเซียวอยู่เล็กน้อย ก่อนที่เธอจะพยายามตั้งสติหันมองแล้วกวาดสายตาไปรอบๆ ก็พบว่าตัวเองนั้นนอนอยู่บนเตียงในห้องที่ไม่คุ้นตาเลยสักนิด
“อือ นี่ฉันเป็นอะไรไปนะ”
หญิงสาวพยายามประคองร่างกายที่อ่อนเพลียของตัวเองให้ลุกขึ้นมานั่งทั้งที่ยังรู้สึกเวียนศีรษะอยู่เล็กน้อย แต่จู่ๆ เสียงทุ้มที่ได้ยินแล้วคุ้นหูเป็นอย่างดีได้เอ่ยดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ
“รู้สึกตัวแล้วเหรอ”
สิ้นประโยคคำถามนั้นดวงตาสวยก็เหลือบมองไปทางเจ้าของน้ำเสียงทันที เผยให้เห็นร่างสูงสง่าและใบหน้าที่หญิงสาวคุ้นเคยเป็นอย่างดีของชายหนุ่มกำลังนั่งไขว่ห้างเอามือกอดอกมองเธอด้วยสีหน้านิ่งเรียบอยู่ตรงโซฟาปลายเตียง
แต่ทว่าเมื่อนัยน์ตาพลันปะทะกันกลับทำให้หญิงสาวถึงกับตกใจสะดุ้งโหยง ใบหน้าซีดเผือดทันทีรีบกระเถิบถ
