หญิงสาวขวยเขินแกมประหม่าเป็นอย่างมาก ไม่รู้จะทำยังไงเมื่อถูกสายตาของคนในห้องโถงรับรองแห่งนี้ต่างกำลังหันมาจ้องมองเธอกันเป็นตาเดียว ถึงแม้ว่าเธอจะพยายามผลักมือของชายหนุ่มออกแล้วก็ตามแต่เขากลับยิ่งออกแรงรั้งเอาไว้แน่นกว่าเดิมอย่างไม่คิดจะปล่อย
“ทำอะไรของนาย ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ” เธอกระซิบบอกชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาพลางถลึงตาใส่เขาเล็กน้อยก่อนจะชี้ไปยังมือที่กอบกุมร่างของเธออยู่ เตือนให้เขาปล่อยมือได้แล้วด้วยใบหน้าแดงก่ำอย่างรู้สึกเขินอายแต่กลับดูเหมือนว่าคำเตือนของเธอนั้นจะไม่เป็นผลเลยสักนิด
“นั่งนิ่งๆ อย่าโวยวาย”
“นายจะบ้าเหรอ นี่ฉันอายคนอื่นจะแย่แล้ว รีบปล่อยฉันลงเถอะ ขอร้องละ”
“อย่าดื้อ ไม่อย่างนั้นฉันจะทำโทษเธออีกดีมั้ย”
“อึก!”
ดวงตาคมกริบคู่นั้นตวัดขึ้นมาจ้องมองใบหน้าเล็กที่เก้อเขินของหญิงสาวอย่างร้อนระอุแฝงรอยยิ้มของความเสน่หา จนหญิงสาวถึงกับชะงักไปชั่วขณะอย่างกลัวว่าเขาอาจคิดจ
