หลงรัก คุณอาหมอ

“ฮือ ๆ” เด็กน้อยตัวปุ๊กลุก ร้องไห้วิ่งเข้ามาในบ้าน ท่ามกลางผู้ใหญ่ที่กำลังสนทนากัน “น้องแพรครับ คนสวยของอาเจเป็นอะไรถึงร้องไห้ครับ” ชายหนุ่มคุกเข่าโอบกอดเด็กน้อย ที่พี่ชายและพี่สะใภ้รับอุปการะตั้งแต่ยังแบเบาะ “ฮือ ๆ คุณอาเจขา หนูอยากเล่นกับน้องปุกปิกค่ะ แต่น้าสาวไม่ยอมให้หนูเล่นกับมันค่ะ น้องแพรเสียใจมาก ๆ เลยค่ะ อาเจ” ปากจิ้มลิ้มช่างเจรจาฟ้องชายหนุ่ม พร้อมแขนสั้น ๆ สวมกอดรอบคอคุณอาหนุ่มผู้ใจดี “โธ่ คุณหนูคะ เจ้าปุกปิกยังไม่ได้อาบน้ำเลยค่ะ มันสกปรกนะคะ” พี่เลี้ยงวัยกลางคนพูดถึงสุนัขที่ชอบวิ่งเล่น จนตัวมอมแมม ดูเหมือนหลานสาวตัวน้อยจะไม่สนใจ เธอสะอื้นไห้จนตัวสั่น “โอ๋ ๆ ไม่ร้องนะคะคนดีของอาเจ” มือหนานุ่มพลางยกขึ้นเช็ดน้ำตาให้เด็กน้อยในอ้อมกอด ก่อนที่จะอุ้มแนบอก ทันทีที่โดนอุ้มเด็กน้อยใช้แขนกอดคอ ซบใบหน้าที่ไหล่หนาอันแสนอบอุ่นทันควัน “ลูกแพรขาเป็นอะไรคะลูก มาหาคุณแม่เร็ว” คุณแม่ยังสาว เห็นน้องชายสามีอุ้มลูก เธอจึงรีบเดินเข้ามาหา คุณเนตรนภา สิริภากุลและสามี นายแพทย์พิเชษฐ์ สิริภากุล สองสามีภรรยา แต่งงานกันมาหลายปี แต่ยังไม่มีลูกสักที ด้วยความอยากมีลูกจึงทำเรื่องรับเด็กหญิงเป็นลูกโดยถูกต้องตามกฎหมาย เด็กน้อยถูกเลี้ยงดูเป็นอย่างดี บวกกับเด็กน้อยยิ่งโตยิ่งน่ารัก ช่างเจรจา มีมารยาท ผิวพรรณสวย เลี้ยงง่ายไม่งอแง ทำให้เป็นที่เอ็นดูและขวัญใจของคนในบ้าน โดยเฉพาะน้องชายของพ่อ เมื่อใดที่ว่างจากเรียนหรือทำการบ้านเสร็จ เขามักจะขลุกอยู่กับหลานสาวตัวน้อย ทำให้หลานสาวติดแจ และมักจะร้องไห้หาผู้เป็นอาอยู่บ่อยครั้ง “ไม่เอาค่ะ หนูจะอยู่กับคุณอาเจค่ะ” พูดจบก็เอียงหน้าซบไหล่หนาเช่นเดิม “ลูกคะ หนูจะติดอาเจแบบนี้ไม่ได้นะคะ อีกไม่นานอาเจไปเรียนเมืองนอกแล้วนะคะ” คุณแม่เนตรนภาบอกลูกสาวตัวน้อย “จริงเหรอคะอาเจ” แค่ได้ยินทำให้เด็กน้อยปล่อยแขนจากคออย่างไว “ครับ อาไปไม่นานหรอกครับ” ชายหนุ่มยิ้มให้คนในอ้อมแขน “ไม่ไปได้ไหมคะ หนูไม่อยากให้อาเจไปเลยค่ะ” “ลูกขา มาหาแม่ดีกว่าค่ะ” คุณเนตรนภาเกรงใจน้องชายสามี “ไม่เป็นไรครับพี่เนตร เดี๋ยวผมพาน้องไปเดินเล่นข้างนอกดีกว่าครับ พวกพี่จะได้คุยธุระกันสะดวก” ชายหนุ่มเห็นแขกผู้ใหญ่กำลังนั่งคุยกับพี่ชาย “เอ่อ งั้นพี่ฝากหลานด้วยนะคะ” เนตรนภาลูบศีรษะลูกเบา ๆ ชายหนุ่มอุ้มหลานสาวลัดเลาะตามสวนดอกไม้หลากสี ดอกไม้ส่งกลิ่นหอมคละคลุ้งตามแนวทางเดิน แสงแดดรำไร สองอาหลานใช้เวลาเดินเล่นราว ๆ หนึ่งชั่วโมง “อาเจขา หนูอยากอยู่กับอาเจตลอดไปค่ะ” เสียงน้อย ๆ เอื้อนเอ่ย ทั้งที่ยังซบหน้าอยู่ที่ไหล่ เหมือนรู้ว่าจะไม่ได้พบเจอชายหนุ่มอีกนาน “อาอยู่กับน้องแพรทุกวันนี่ครับ” “หนูอยากอยู่กับคุณอาเจทุกวันค่ะ” เด็กน้อยพูดในขณะอิงซบไหล่อันแสนอบอุ่น “ทุกวันนี้เราก็อยู่ด้วยกันนี่ครับ” ชายหนุ่มพูดกับคนในอ้อมแขน “คุณแม่บอกว่าคุณอาเจจะไปเรียนที่ไกล ๆ หนูก็จะไม่ได้เจอคุณอาเจอีกใช่ไหมคะ” หลานสาวหันมองหน้าคุณอาอย่างน่าสงสาร น้ำตาคลอดวงตากลมโต ก่อนที่มันจะค่อย ๆ ไหลลงแก้มใส หล่นใส่เสื้อชายหนุ่ม อาจเพราะความผูกพัน “คุณอาไปเรียนไม่นานก็กลับมาหาน้องแพรแล้วครับ อาสัญญาจะโทรหาสาวน้อยคนนี้ทุกวันไม่มีขาดครับ” ชายหนุ่มพูดเพราะไม่อยากให้หลานสาวคิดมาก