ตอนที่ 1 วันฝนตก
1334 คำ
ตอนที่ 1
หมาตัวโปรด
“คุณแป้งคะ ฮือๆๆ”
เสียงจากปลายสายของเลขาสาวคนเก่งของประธานวิโรทัยที่ตอนนี้ควบเปลี่ยนมาเป็นJWP ถามอย่างสงสัย
“มีอะไรเหรอจิน”
“ฮือๆ คุณแป้ง วันนี้จินลางานนะคะ”
“ได้ซิ มีเรื่องอะไรเหรอเปล่า”
คุณศรัญญาประธานบริษัทถาม จินตนา เลขาที่อายุไล่เลี่ยกัน เมื่อได้ยินเสียงสะอื้นจากปลายสาย เนื่องด้วยที่ผ่านมาลูกน้องคนนี้ทำงานเก่งและแทบจะไม่เคยลางานเลยสักครั้ง จนคุณอัครเรช สามีของเธอให้ดูแลรับผิดชอบ หลายอย่างในบริษัททั้งวิโรทัยและสิริวัฒนา
“เจ้าบ๊อบบี้ หมาของจินไม่สบายค่ะ ..คุณแป้ง”
จินตนาบอกเสียงสั่นก่อนจะปล่อยโฮออกมา ด้วยเกินจะอดกลั้น การไม่สบายหลายวันของเจ้าบ๊อบบี้ทำให้เธอทรมานใจอย่างเหลือล้น กินไม่ได้นอนไม่หลับและแทบไม่มีสมาธิในการทำงานเลย
“อ้าว เหรอ แล้วหาหมอเมื่อวานยังไม่ดีขึ้นใช่มั้ย”
เจ้านายถามกลับอย่างห่วงใย ด้วยรู้ว่าจินตนารักหมาแมวมาก และบ๊อบบี้เป็นหมาตัวโปรดของเธอด้วย ที่ผ่านมาศรัญญาไม่เคยเห็นจินตนา ร้องให้หรือหวั่นไหวกับเรื่องใดเลยสักครั้ง แต่กับเจ้าบ๊อบบี้นี้เป็นสิ่งสำคัญที่ทำให้ทำนบน้ำตาของเลขาคนเก่งไหลได้ไม่หยุด
“ไม่ดีขึ้นเลยค่ะ ตอนนี้ให้น้ำเกลืออยู่ จินต้องคอยป้อนน้ำและเกลือแร่ทุกสองชั่วโมงค่ะ”
ปลายสายยังคงสั่นเครือ
“เคๆ ลาไปเลยนะจิน ไม่ต้องห่วง คุณเรชฝากขอบใจด้วยนะสำหรับงาน ฟางเซิ่นที่ไปฮ่องกงเดือนก่อน”
เจ้านายสายบอกก่อนจะตัดสายไป
จินตนาวางสายเจ้านาย แล้วถอนหายใจเข้าปอดลึก มือซับหยาดน้ำตาที่ไหลริน ก่อนจะเดินมายังกรงใหญ่ที่เจ้าหมาโกลเด้นขนน้ำตาลนอนหายใจอย่างติดขัด
“อดทนนะบ๊อบบี๊ เดี๋ยวก็ดีขึ้นแล้ว อีกชั่วโมงกินอาหารเปียกนะคนเก่ง” มือเรียวสวยของเธอลูบหัวของมันเบาๆ สบตาที่กระตือรือร้นเมื่อหญิงสาวไปนั่นใกล้ แต่เหมือนมันไม่มีแรงที่จะพยุงตัวขึ้นเลย
“แม่ไม่ได้ไปไหน แม่อยู่นี่แหละวันนี้แม่ลางานแล้ว”
หน้าสวยก้มลงกระซิบข้างหูเจ้าบ๊อบบี้ และเหมือนมันจะเข้าใจและพยายามกระดิกหางรับอย่างลิงโลด
ตอนนี้ บ๊อบบี้ ต้องการกำลังใจที่สำคัญจากเธอมาก และเธอจะไม่ยอมทิ้งมันไปไหนเด็ดขาดจนกว่ามันจะดีขึ้น ไม่ว่าจะมีเรื่องใดที่สำคัญแค่ไหนก็ตาม
เพราะตอนนี้ ชีวิตของเจ้าบ๊อบบี้สำคัญที่สุด
จินตนาใช้เวลาทั้งวันในการดูแลเจ้าหมาตัวโปรด ทั้งคอยป้อนน้ำและอาหาร เปลี่ยนเบาะรองและกะบะทราย
จริงๆแล้วเธอเลี้ยงหมาไว้สามตัว อีกสองตัวเป็นพุดเดื้ลชื่อจูดี้และบิวตี้ สองตัวนั้นไม่ค่อยมีปัญหาเพราะส่วนใหญ่จะอยู่ในห้อง แต่เจ้าบ๊อบบี้ที่หมาตัวผู้แสนขึ้อ้อนนี้ มีบ้างที่ชอบหลุดออกไปนอกบ้านเวลาเธอเปิดประตูรั้วทิ้งไว้
และมีวันหนึ่ง มันวิ่งตามเธอออกไปตอนทำงานเพราะปิดประตูไม่สนิท และรถที่สวนมาก็ชนเข้าเต็มแรง วินาทีนั้นเหมือนหัวใจเธอจะแตกสลาย
จินตนารีบนำมันส่งโรงพยาบาลทันที ถึงแม้มันจะพ้นขีดอันตราย และหมอให้กลับบ้านแล้วแต่ตอนนี้มันก็ยังเดินไม่ได้ และเธอคงต้องดูแลมันอย่างใกล้ชิด
“วันนี้ไม่ได้ไปทำงานเหรอจ้ะ”
ป้าข้างบ้านถามอย่างสงสัย เมื่อเห็นจินตนา ก้มๆเงยๆล้างอุปกรณ์ของหมาแมวอยู่หลังบ้าน
“เปล่าค่ะ วันนี้ลา”
หญิงสาวตอบอย่างเสียไม่ได้ กับความใส่ใจของป้าข้างบ้าน ความจริงถ้าไม่ได้เลี้ยงหมาแมวเธอคงจะไม่มาซื้อบ้านเดี่ยวนอกชานเมืองอยู่แบบนี้หรอก
เพราะเธอยังโสดและอยู่คนเดียว แต่ที่ซื้อบ้านหลังใหญ่มีพื้นที่กว้างแบบนี้ก็เพื่อเลี้ยงหมาสามตัว แมวอีกสี่ตัวเท่านั้น
ถ้าไม่ใช่สาเหตุนี้เธอคงจะยังอยู่คอนโดห้องเล็กๆ
จินตนารีบเดินกลับเข้ามาในตัวบ้าน เมื่อป้ายังคงเกาะรั้วและจะถามต่อ ด้วยไม่อยากจะตอบคำถามให้อีกมากมาย อีกทั้งฝนเริ่มจะตั้งเค้าแล้ว เธอจึงเก็บผ้าห่มและเบาะของเจ้าบ๊อบบี้เข้ามาเก็บ
ซ่าๆๆๆ
ฝนตกหนักหลายชั่วโมงตั้งแต่บ่ายจนเย็น ทำให้หญิงสาวกังวลเล็กน้อย ด้วยเกรงว่าน้ำจะท่วมหน้าบ้าน อีกอย่างฝนตกแบบนี้พรุ่งนี้เช้ารถเก็บขยะอาจจะไม่เข้ามาเก็บขยะก็ได้
“เอาถุงขยะมาไว้ในบ้านก่อนดีกว่า พรุ่งนี้ค่อยเอาออกไปวางใหม่” หญิงสาวบอกเจ้าจูดี้กับบ๊อบบี้ แล้วเดินมาหน้าบ้าน
ซู่ๆๆ
ฝนยังคงตกต่อเนื่องเป็นระยะจนน้ำเริ่มเจิ่งนอง ถุงขยะหลายใบที่มัดปากวางไว้หน้าบ้านเหมือนจะเริ่มลอยไปมา จินตนาคว้าร่มและไว้แน่นรีบวิ่งไปยังถุงขยะที่กองไว้ข้างถังใบใหญ่
“ฮือๆฮึก”
เสียงบางอย่างเหมือนมีใครคนหนี่งอยู่ตรงมุมของถังขยะ ทำให้จินตนาชะงักเล็กน้อย พยายามเพ่งสายตามองผ่านสายฝนท่ามกลางเสียงสลัวที่มีไฟหน้าบ้านจากพลังงานแสงอาทิตย์
“คะ ...ใครกัน”
หญิงสาวตะโกนถาม เมื่อเดินเข้าไปใกล้แล้วเงาตะคุ่มนั่งกลางสายฝนอยู่ข้างถังขยะ
...เงียบ ไม่มีเสียงตอบรับ มีเพียงเสียงฝนเท่านั้น
“ฉันถามว่าใคร มาทำอะไร”
จินตนาตะโกนถามอีกครั้ง หันซ้ายแลขวาเผื่อรปภ.หมู่บ้านจะผ่านมาทางนี้
แต่ฝนตกแบบนี้แม้แต่หมาสักตัวยังไม่เดินผ่านมาให้เห็น หญิงสาวตัดสินใจคว้าท่อแปปที่วางไว้ตรงแนวรั้วบ้านก่อนจะเดินเข้าไปไกล้ ด้วยกลัวว่าอาจเป็นพวกขโมยมาแอบซุ่มดูเธอ แม้จะมีรปภ.ก็จริง แต่เธอเป็นสาวโสดอยู่บ้านคนเดียวไม่ควรจะวางใจใดๆทั้งสิ้น
“บอกมาว่าเป็นใคร ไม่งั้นชั้นตี!”
พลั๊วๆ
หญิงสาวหวดท่อแปบไปเต็มแรง บนร่างที่นั่งก้มหน้าหันหลัง ก่อนที่ร่างนั้นจะขยับและคว้าท่อแปปในมือเธอไว้
“โอ้ย..ยะ อย่าตีผมครับพี่!”
เสียงจากชายหนุ่มผู้นั้นร้องขึ้น ทำให้แรงที่ฟาดท่อแปปไปสั่วไหว จนร่างของเธอเซถลาเล็กน้อย ร่มในมือหลุดและตกลงพื้น ก่อนที่ร่างของเธอจะเซและล้มลงบนพื้น
พลั่ก!
“อะ..โอ้ย”
บั้นท้ายงามงอนของเธอกระแทกพื้นซีเมนต์อย่างแรง จนรู้สึกปวดร้าวไปทั่วร่าง ชายหนุ่มหน้าตื่นที่เปียกปอนข้างถังขยะวิ่งเข้ามาใกล้ มองเธออย่างตื่นตระหนก
“ชะ...ขอโทษครับพี่ เจ็บมากมั้ย”
เขาถามเธอด้วยน้ำเสียงสั่นเทาเหมือนตกใจอยู่พอควรและย่อตัวลงข้างๆ ก่อนจะโน้มหน้าลงมาใกล้ จินตนากระพริบตาถี่เร็วทั้งหยาดน้ำฝนที่เกาะเปลือกตา ทั้งใบหน้าหล่อเหลาราวเทพบุตรเปียกชื้นที่ยื่นมาตรงหน้า
“ลุกไหวมั้ยครับ”
หน้าหล่อเหลาคล้ายลูกครึ่งถามต่อ ลมหายใจผ่าวร้อนของเขาชิดใกล้เพียงคืบ ดวงตาคู่สีนิลเข้มรับกับจมูกโด่งเป็นสันมองที่เธอด้วยความห่วงใย ดูท่าทางน่าจะอายุยี่สิบต้นๆ น่าจะเป็นน้องของเธอถึงใช้สรรพนามเธอว่าพี่
“อะ ..โอ้ย” หญิงสาวร้องอย่างเจ็บปวดเมื่อจะขยับตัวลุก และมือหนาของเขาก็มาจับต้นแขนเธอไว้แน่น ก่อนจะบอกว่า
“อย่าเพิ่งขยับลุกครับ ... เดี๋ยวผมอุ้มพี่เอง”
- ผู้เขียน
