นายเป็นใคร
1150 คำ
ตอนที่ 2
นายเป็นใคร
“อย่าเพิ่งขยับลุกครับ ... เดี๋ยวผมอุ้มพี่เอง”
สิ้นเสียงบอกวงแขนแข็งแรงก็ช้อนร่างเธอขึ้นจากพื้น และลุกขึ้น จินตนารู้สึกผ่าวร้อนไปทั่วร่างเมื่อได้สัมผัสกับแผงอกแน่นเครียดภายในเสื้อเชิ๊ตสีขาวที่เปียกชื้นของเขา พลันสมองก็คิดถึงเหตุการณ์เมื่อเดือนก่อน
ตอนที่เธอไปดีลงานที่ใต้หวันแทนคุณอัครเรช
คราวนั้นเธอได้สัมผัสและเบียดเสียดกับร่างของใครคนหนึ่งที่มีแผงอกำยำที่แน่นแข็งแรงแบบนี้ กลิ่นกายของเขาหอมสะอาดและแสนเซ็กซี่
...และสัมผัสเร่าร้อนจากเขานั้น
“ผมพาพี่เข้าบ้านนะครับ”
หน้าหล่อเหลาบอก เรียกเธอจากภวังค์
“มะ..ไม่ต้อง ปล่อยฉันลง ฉันเดินเองได้”
จินตนาปรามเสียงตระหนก เมื่อรู้ว่าเธออยู่ในวงแขนของเด็กหนุ่มข้างถังขยะที่มาจากไหนก็ไม่รู้ แม้กลิ่นกายและแผงอกของเขาจะชวนวาบหวาม แต่นี่มันไม่น่าจะถูกต้องนะ
“เดินได้ไงละครับ ไม่ต้องกลัวว่าผมจะทำอะไรหรอก! พี่ล้มกระแทกแรงแบบนั้นไม่รู้กระดูกแตกรึป่าว พี่อายุรุ่นนี้แล้วด้วยไม่ใช่วัยรุ่น”
หนอยแน่ะ! จะว่าชั้นแก่เหรอ ชั้นยังไม่สามสิบเต็มเลยนะ ถึงจะอีกไม่กี่วันก็เถอะ ไอ้เด็กปากเสีย
“นะ..นายเป็นใคร”
จินตนาเอ่ยถาม มือเกาะบ่าแข็งแรงของเขาไว้แน่น หนุ่มลูกครึ่งหน้าหล่อไม่ยอมตอบ หรี่ตามองเธอเล็กน้อย
ร่างของหญิงสาวผู้หนึ่งที่มีหอมชวนหลงใหล ตอนนี้กำลังเปียกชุ่มไปด้วยหยาดน้ำฝนจนเสื้อยืดสีชมพูอ่อนของเธอลู่กับส่วนเว้าส่วนโค้ง และกำลังแนบชิดกับกายของเขาในตอนนี้
“เข้าบ้านก่อนนะครับ”
ร่างกำยำที่สูงกว่าเธอใช้หลังดันประตูรั้วบ้านและอุ้มเธอเข้ามาในบ้านอย่างถือวิสาละ
“โฮ่งๆ”
หมาของเธอเห่าอยู่เพียงสองครั้ง ก่อนจะกรูเข้ามาใส่เชาจนจินตนาต้องจุ๊ปากห้าม ด้วยเกรงว่าเจ้าจูดี้จะกระโดดงับเขา
แต่ผิดคาดทั้งสองตัวกลับทำจมูกฟุดฟิตใส่เขา แล้วกระโดดรอบตัวชายหนุ่มไปมา
“อุ้ยๆ หลีกทางหน่อยสาวๆชื่ออะไรกันบ้างเนี่ย”
หน้าหล่อเหลาถามไถ่สองสาวสุนัขเขาอย่างเป็นกันเอง ก่อนจะอุ้มหญิงสาวเจ้าของบ้านเข้าไปวางบนโซฟา
“อะ..โอ้ย”
จินตนาครางเล็กน้อย แต่พยายามจะยันกายนั่งให้ตรงเมื่อมองพื้นบ้านที่เปี่ยกแฉะตั้งแต่ประตูบ้านเข้ามาแล้วรู้สึกไม่สบายใจ
“ขอบใจมาก นายเป็นใครแล้วมาทำอะไรลับๆล่อหน้าบ้านชั้น ดีนะไม่ฉันไม่เอาไม้หน้าสามฟาดหัวแตก”
“ผมชื่อโรมครับ พอดีผมมาหาคนแถวนี้”
หน้าหล่อเหลาที่เปียกชื้นตอบ สะบัดผมไปมา อีกมือหนึ่งหยิบทิชชู่บนโต๊ะมาซับหยาดน้ำบนตัว ก่อนจะวางกระเป๋าเป้ใบเล็กที่สะพายมาลง
“มาจากต่างจังหวัดเหรอ ญาติอยู่ในหมู่บ้านนี้ใช่มั้ย ญาติชื่ออะไร เดี๋ยวชั้นจะช่วยเช็คกับรปภ.หมู่บ้านให้”
จินตนาถาม มองกระเป๋าใบย่อมที่วางอยู่บนพื้นห้องอย่างครุ่นคิด เด็กหนุ่มนี่อาจจะกำลังเรียนและคงมาหาญาติในหมู่บ้านจัดสรรนี้ แล้วไม่แน่ใจว่าหลังไหน
“คือ ผมไม่แน่ใจว่าเขาชื่ออะไร”
โรมตอบด้วยแววตาใสซื่อ ตามองไปยังกรงใหญ่มุมห้องที่เจ้าบ๊อบบี้นอนอยู่ ก่อนจะอุทานออกมา
“เป็นอะไรเหรอ ถึงต้องอยู่ในกรง”
หน้าหล่อเหลาเอ่ยเสียงสอง เดินไปย่อนั่งลงข้างหมาฌโกลเด้นที่มองเขา
โฮ่ง
บ๊อบบี้เห่าเพียงครั้งเดียว ก่อนจะกระดิกหางให้เมื่อมือหนาของเขาเอื้อมไปลูบหัวเบาๆ
จินตนามองอย่างแปลกใจ เพราะปกติถ้าคนแปลกหน้าเข้ามาในบ้าน บ๊อบบี้จะเห่าบ้านแทบแตก
แต่ช่างเถอะ ตอนนี้ต้องให้เจ้าหมอนี่ออกจากบ้านก่อน
“ดะ..เดี๋ยวนะ นายโรม มาหาคนแต่ไม่แน่ใจว่าเขาชื่ออะไร และรู้บ้านเลขที่เค้ามั้ย”
หญิงสาวชะโงกหน้าถาม เมื่อเด็กหนุ่มตัวโตเอาแต่เล่นกับหมาของเธอโดยไม่ใส่ใจเลยว่านี่เริ่มจะดึกแล้ว
“เท่าที่ผมรู้คือ เขาอยู่บ้านหลังนี้นะครับ”
หน้าคมคายหันมาตอบ จินตนาจึงได้สังเกตหน้าของเขาชัดๆว่า เจ้าหมอนี่นอกจากหล่อสะอาดสะอาด สีหน้าท่าทางและการพูดคุยเหมือนไม่ใช่คนไทยเลย
“นายคงจำข้อมูลผิดแล้วละ บ้านหลังนี้ฉันซื้อและอยู่มาได้จะสองปีละ ตั้งแต่เจ๊าบ๊อบบี้ยังตัวเล็กๆ” หญิงสาวบอกเสียงเข้ม ไอ้หมอนี่คงจะจำข้อมูลมาผิด
“งั้นเหรอครับตายจริง แล้วผมจะพักที่ไหนเนี่ย”
วะ..ว่าไงนะ อย่าบอกนะว่า มาจากต่างจังหวัดและไม่มีญาติพี่น้องคนอื่นเลย
“จริงๆ ออกจากหมู่บ้านนี้ไป แล้วซ้ายตรงไปประมาณสามกิโลมีโรงแรมเล็กๆอยู่”
จินตนาบอก เมื่อเห็นเด็กหนุ่มโรมเริ่มหน้าซีด
“ไม่ได้หรอกครับพี่ เกิดมาผมยังไม่เคยพักโรงแรมเลย กะว่าจะพักที่บ้านหลังนี้”
“มะ..ไม่ได้นะ” หญิงสาวตะโกนออกไปแทบจะทันที
จะบ้าเหรอ เธอเป็นสาวโสดแถมยังอยู่คนเดียวกับหมาและแมว จะให้เด็กหนุ่มหล่อเหลาหน้าตาดี กล้ามเป็นมัดๆมีกลิ่นกายหอมอ่อนมาอยู่ได้ยัง
...แค่คิด จินตนา ก็ใจเต้นระส่ำ
“ทำไมละครับ ผมขออาศัยพักสักคืนไม่ได้เหรอ”หน้าหล่อเหลาราวเทพบุตรเอ่ยเสียงเศร้าสร้อย ดวงตาคู่สีนิลนั้นเหมือนจะน้ำใสเอ่อล้น คล้ายดั่งว่าโดนครูฝ่ายปกครองไล่ให้ออกไปยืนนอกห้อง
“ผมไม่ได้มาเมืองไทยนานแล้ว ไม่รู้จะโดนใครหลอกรึป่าว เห็นคนบอกว่ากรุงเทพอันตรายมาก ผมไม่กล้าไปไหนมาไหนคนเดียวหรอกนะครับพี่สาว” โรมบอกเสียงอ่อย นั่งลงกับพื้นต่อหน้าเจ้าของบ้าน
“วะ..ว่าไงนะ นายไม่ใช่คนไทยเหรอ ทำไมพูดไทยชัดจัง” จินตนาเอ่ยถาม และเริ่มสังเกตว่าเด็กหนุ่มรูปหล่อตรงหน้า มีดวงตาคู่สีนิลออกมรกต ผมน้ำตาลเข้มนั้นออกทองเล็กน้อย
“ครับ ผมมาจากฮ่องกง คือความจริงแม่ผมเป็นคนไทยครับผมเลยพูดไทยได้ตั้งแต่เด็ก”
ฮ่องกง! งั้นเหรอ
จินตนาตาเบิกโพลง เมื่อคิดถึงเหตุกาณ์เมื่อเดือนก่อน ตอนไปดีลงานแทนนายใหญ่ และเธอได้สัมผัสวาบหวานจากชายคนหนึ่งที่มารับจากเสิ่นเจิ้น
....สัมผัสที่ตรึงในใจเธอมาตลอด
- ผู้เขียน
