หลังจากที่ได้รับการอนุญาตจากนางมะลิ อชิระก็ยังคงวนเวียนอยู่ใกล้ตัวเมนิลา ไม่ยอมกลับไปที่กรุงเทพ ด้วยเพราะหวังว่าหญิงสาวจะให้อภัยและตามเขากลับไปในเร็ววัน แต่ความจริงมันไม่ง่ายเลยสักนิด เพราะเมนิลาบทจะใจแข็งขึ้นมาก็เล่นเอาคนอย่างเขาคาดไม่ถึงเลยทีเดียว
“บอกให้กลับบ้านของคุณไปได้แล้ว ที่นี่มันซอมซ่อ มันไม่เหมาะสมกับฐานะเจ้าของบริษัทหรอก” เมนิลาเอ่ยอย่างไม่รักษาน้ำใจ
“ผมไม่กลับถ้าคุณไม่กลับไปด้วยกัน” อชิระยังตีมึนไม่หยุด
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่กลับ” เมนิลาเอ่ยออกมาครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ เพื่อยืนยันเจตนารมย์ของตนเอง
“โอเค ไม่กลับก็ไม่กลับ แต่มากินนี่ก่อนมั้ย เมื่อกี้ได้ยินเสียงอ้วกมา จะได้หายผะอืดผะอม” อชิระถือจานมะม่วงพร้อมกับพริกเกลือยั่วหญิงสาว เมนิลาเห็นดังนั้นก็แอบกลืนน้ำลายด้วยความอยาก แต่เพราะว่าเขาเป็นคนเอามาให้เธอก็เลยไม่ยอมรับประทาน
“ไม่กิน เอาไปเททิ้งเถอะ” เมนิลาเอ่ยออกไปทั่งที่น้ำลาย
