มารีลินก็มองทางกลับบ้านของเธอแล้วก็รู้ว่าตอนนี้ทุกอย่างมันจบลงเรียบร้อยแล้ว เธอกับเขาก็แยกจากกันแล้ว ต่อไปนี้เธอก็ไม่ควรจะมาคิดเรื่องที่เกี่ยวกับเขาอีก
“ทำไมอยู่ๆก็เงียบไปล่ะมะลิ อย่าบอกนะว่ากำลังคิดถึงคุณคาร์เตอร์เขาน่ะ” จินถามน้องสาวไป
“มะลิจะคิดถึงเขาทำไมคะ คนมักมากไม่รู้จักพอแบบเขา ไม่มีอะไรที่ทำให้มะลิคิดถึงหรอกค่ะ” มารีลินตอบไปแบบไม่ยอมรับ
“เหรอ...ปากแข็งเหมือนเดิมเลยนะเราเนี่ย...ถ้าจะมานั่งคิดถึงเขาแบบนี้ทำไมไม่ลองอยู่ต่อกับเขาสักตั้งล่ะ จะมาทรมานใจตัวเองทำไมกัน” จินพูดกับน้องสาวอย่างอดไม่ได้
“เป็นแบบนี้ก็ดีแล้วล่ะค่ะ อยู่กับเขาอาจจะทำให้มะลิทรมานใจกว่าการคิดถึงเขาอีกค่ะ...อีกอย่างพรุ่งนี้เขาก็ไปญี่ปุ่นแล้ว มะลิไม่อยากตามเขาไปค่ะ มะลิอยากจะกลับมาดูแลพ่อมากกว่า...” มารีลินบอกไป
“อืม...ที่จริงถ้าเราจะไปกับเขาก็ไปได้นะ พี่ดูแลน้าดำแทนเราเอง...เพราะต่อไปนี้พี่จะกลับมาอยู่ที่บ้านแล้
