พอทานอาหารเสร็จแล้วมารีลินก็พาคาร์เตอร์เดินทางไปยังเชียงคานอำเภอที่อยู่ก็ใช้เวลาเกือบสี่สิบถึงห้าสิบนาทีเลย ทั้งสองก็มาถึงเกือบจะหกโมงเย็นแล้ว มารีลินก็จอดรถที่หน้าบ้าน ก่อนจะบอกให้เขาลง
“ทำไมคนเยอะจัง...นี่ครอบครัวคุณหมดเลยเหรอมะลิ” คาร์เตอร์มองผ่านกระจกไปแล้วเห็นคนเดินไปมาอยู่ด้านในหลายสิบคนเลย เขาก็ถามไปทันที
“อ่อ ครอบครัวฉันมีแค่พ่อแม่แล้วก็พี่จินกับแม่เท่านั้นค่ะ ส่วนที่คุณเห็นนี่คือพวกญาติๆแล้วก็เพื่อนบ้านที่สนิทกันน่ะค่ะ พวกเขามาช่วยจัดงานแต่งงานของพี่จินกับคุณมาตินน่ะค่ะ..พอตอนเย็นก็ทำอาหารทานด้วยกันเหมือนเริ่มฉลองไปพรางๆน่ะ..” มารีลินบอกไป
“มาตินมันบอกผมว่าคนเยอะ แต่ผมก็ไม่คิดว่าจะเยอะแบบนี้เลย...แล้วเราสองคนจะมีเวลาอยู่ด้วยกันไหมเนี่ย..” คาร์เตอร์พูดไป แล้วมองมารีลินทันที
“แล้วคุณจะมาอยากอยู่กับฉันสองต่อสองทำไมคะ...เราไม่ได้เป็นอะไรกันนะคะ อย่าคิดว่ามาบ้านฉันแล้วคุณจะทำอะไร
