ลูกใคร?
1073 คำ
ตอนที่ 2
ลูกใคร?
ไม่ทันที่ อคิณ จะเอ่ยถามอะไรต่อ หญิงสาวตรงหน้าก็ปราดเข้ามาดึงร่างของ เจ้าเด็กย่อส่วนแสนน่ารัก ออกห่างจากตัวเขาแทบจะทันที แม้เจ้าหนูน้อยแก้มยุ้ยจะงอแงขนาดไหน ก็ไม่เป็นผลแต่อย่างใด
“คุณลุงจามาเอาแก้วสีชมพูของมังกอนคับมะม๊าๆ”
“อย่าดื้อนะครับ เดี๋ยวแม่เอาอันใหม่ให้ เข้าไปข้างในก่อนนะครับคนเก่ง"
มันเรื่องบ้าอะไรกัน!
ชายหนุ่มยืนตัวแข็งอยู่เพียงครู่ เมื่อมองภาพตรงหน้า หญิงสาวหน้าตาสะสวยอายุน่าจะราวยี่สิบต้นๆ กำลังอุ้มเด็กชายประมาณสองขวบกว่าที่หน้าตาน่ารักน่าชังและเหมือนเขาราวกับแกะ เขาเคยเห็นเธอครั้งล่าสุดเมื่อสามปีที่แล้ว
ตอนนี้เธอเปลี่ยนไปขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย?
“เมย์!”
เมษา ลูกสาวของ สายหยุด แม่ค้าขายข้าวแกง
แล้วเธอแต่งงานมีครอบครัวตอนไหน ทำไมตอนนี้มีลูกสองขวบกว่าแล้ว? และทำไมหน้าเหมือนเขาขนาดนี้
ไม่นะ!!
รึว่าคืนนั้นเมื่อสามปีที่แล้ว.....
“ติ๋ว พาน้องมังกรเข้าไปห้องข้างใน”
“ค่ะพี่เมย์”
ติ๋ว รีบปรี่เข้ามาอุ้มเจ้าหนูแก้มยุ้ย ขณะที่มองหน้าหล่อเหลาที่ยืนงงสลับไปมากับเจ้านายคนสวย แม้คันปากยิกๆอยากจะถามเต็มทน แต่ดูจากสถานการณ์แล้วไม่เหมาะเท่าไหร่ จึงรีบอุ้ม หนูมังกร แล้วพาขึ้นไปห้องข้างบนแต่โดยดี
ร้านข้าวแกงย่าบุญผ่อง เป็นตึกสามชั้น คนงานสามคนและป้าจิตจะนอนที่นี่อยู่ชั้นสาม แต่จะมีห้องชั้นสองที่เปิดไว้ให้ เมษากับลูกนอนพักในบางคืน และช่วงกลางวันหากหนูน้อยง่วงนอนและงอแง ก็จะพาไปยังห้องพักนั้น
“ดะ..เดี๋ยวเธอ”
เสียงทักท้วงนั้นเหมือนเป็นอากาศธาตุ แม่ค้าคนสวยไม่คิดใส่ใจจะหันมามองด้วยซ้ำ พอลูกจ้างอุ้มลูกชายขึ้นไปข้างบนแล้ว เธอหันหลังไปด้านหลังเพื่อจะทำครัวต่อ ใบหน้าเนียนใสชุ่มเหงื่อนั้นหันมาบอกลูกจ้างอีกคน
“ชื่น ถ้าไม่ติดอะไรเข้ามายกแกงเขียวหวานออกไปได้เลย”
“จ้ะพี่เมย์”
ไม่นะ! อคิณ พึมพำกับตัวเองในใจ
นี่เขาเป็นระดับประธานเคพีกรุ๊ป ที่ลูกน้องและพนักงานล้วนให้ความเคารพยำเกรง และไม่เคยต้องมาเรียกผู้หญิงซ้ำๆหลายครั้ง แล้วโดนเมินแบบนี้
ชายหนุ่มปราดไปใกล้ แล้วจับข้อมือขาวนั้นไว้
“เมย์! เดี๋ยวก่อน”
ร่างบางชะงักเล็กน้อยก่อนจะหันมามองเขา เธออยู่ในชุดเสื้อเชิ๊ตกางเกงผ้าทะมัดทะแมงคาดทับด้วยผ้ากันเปื้อนสีเหลืองสด ขับผิวหน้ารูปใข่ให้ผุดผาดน่ามอง
ทว่าสายตาที่มองมายังเขานั้น เรียบเฉยนัก
“ปล่อยเมย์ค่ะ เมย์ต้องรีบทำให้เสร็จใกล้จะเที่ยงแล้ว”
น้ำเสียงของเธอราบเรียบ ไม่แสดงอาการใดๆทั้งสิ้น
“ฉันขอคุยด้วยแปปเดียวได้มั้ย?”
“เมย์ไม่ว่าง”
เธอสะบัดมือเขาออก และรีบเดินไปข้างหลัง นั่นทำให้หน้าหล่อเหลาเริ่มจะหงุดหงิดยิ่งกว่าเดิม อคิณเดินตามเธอเข้ามาจนถึงห้องครัว ป้าจิต กับ ชื่น อยู่ในนั้น ทั้งสองมองหน้ากันเลิ่กลั่กอยู่เพียงครู่ ก่อนจะรีบพากันยกหม้อแกงออกไปข้างนอก
“จะคุยได้รึยัง? ถ้าไม่คุยฉันก็จะเดินตามเธอแบบนี้ไปทั้งวันอย่างนี้แหละ”
เอากับเขาซิ!! อยากจะเดินหนีก็หนีไป
เมษา ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“คุยมาค่ะ เมย์ให้เวลาสองนาที”
“สองนาที นี่เวลาของเธอมันยิ่งใหญ่ขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“ใช่ค่ะต้องทำมาหากิน รีบพูดละกันเดี๋ยวจะหมดเวลาก่อน"
เธอไม่ได้ยืนฟังเขาเฉยๆ มือก็คนแกงในหม้อใหญ่ไปด้วย ซึ่งน่าจะเป็นมัสมั่นไก่ กลิ่นของมันหอมชะมัด จนเขาอยากจะสั่งข้าวสวยมาอีกจาน
เมื่อกี้ไม่น่าสั่งอย่างเดียวเลย กินแปปเดียวก็หมด
“ก็ได้ๆ”
อคิณ เริ่มจะหมดความอดทนกับตัวเอง “เด็กนั่นลูกใคร?” เขาเอ่ยถามตรงประเด็นในสิ่งที่อยากรู้ แม้จะเห็นชัดแจ้งอย่างกับเด็กนั่น หน้าตาเหมือนถ่ายสำเนาออกมาตัวเขาเองไม่มีผิด
แต่เขาก็อยากจะได้ยินจากปากของเธอ
“ลูกของเมย์”
แม่ค้าคนสวยตอบเสียงราบเรียบ
“ลูกเธอกับใคร?”
แม่คุณ! เธอคงไม่สังเคราะห์ลูกออกมาเองได้ด้วยตัวคนเดียวหรอกนะ
“ไม่เกี่ยวกับคุณ กลับไปเถอะ”
“นี่เธอไล่ฉัน!”
“ใช่! กลับไปได้แล้วค่ะ”
“ฉันไม่ไป บอกมาก่อนว่าเด็กนั่นลูกเธอกับใคร?”
อคิณ เอ่ยเสียงเข้ม ดึงมือเล็กให้หยุดเพียงเท่านั้น
“ลูกฉันใช่มั้ย?”
เมษา ชะงักเล็กน้อย ดวงตาสีน้ำตาลคู่สวยของเธอสั่นระริก เมื่อสบตาคู่สีนิลเข้มตรงหน้า คนที่ทำให้เธอหวั่นไหวมาตลอด ทว่าเขาไม่เคยรู้ตัวเลยด้วยซ้ำ ไม่ว่าเวลาจะผ่านมาเนิ่นนานเท่าไหร่
ได้ข่าวว่าเขาเปลี่ยนคู่ควงเป็นว่าเล่น และเห็นว่าจะไม่กลับเมืองไทยง่ายๆ เพราะแฟนสาวคนล่าสุดของเขาอยู่ที่อังกฤษ
แล้วตอนนี้เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง
แถมยังมาจับต้องคนที่เป็นดั่งแก้วตาดวงใจของเธออีก
“ไม่ใช่ค่ะ ...มังกรไม่ใช่ลูกคุณ”
หญิงสาวเม้มปากแน่น สะบัดแขนให้หลุดจากเขา
“นี่! เด็กนั่นหน้าเหมือนฉันยังกับแกะ ไม่ใช่ลูกฉันแล้วจะลูกใครไม่ทราบ? บอกมาซิว่าพ่อเด็กเป็นใคร ฉันจะไปดูหน้ามันซะหน่อย!”
“ไม่ต้องมายุ่งกับลูกของเมย์ ไม่เกี่ยวกับคุณ”
“ฉันไม่ได้อยากยุ่งกับเธอนักหรอกนะ ถ้าเด็กนั่นไม่หน้าเหมือนฉันขนาดนี้”
ตอนแรกเขาแค่จะมาดูเพื่อความกระจ่างในใจเท่านั้น แต่เห็นแบบนี้ เขาจะยอมเดินถอยออกไปได้ยังไงกัน
ถ้อยคำของเขา ทำให้เธอสะอึกอยู่ในที
“ลูกของเมย์ กับผัวเมย์”
“ใครเป็นผัวเธอ?”
อคิณ แค่นถามเสียงสูง ความรู้สึกบางอย่างแล่นปรี่มาในใจอย่างไม่ทราบสาเหตุ
ขณะที่แม่ค้าคนสวยเชิดหน้าขึ้น
“ผัวของเมย์ ...ตายไปแล้วเมื่อสามปีก่อน”
************
- ผู้เขียน
