นอนกับฉันมั้ย?
1289 คำ
ตอนที่ 4
นอนกับฉันมั้ย?
....หากไม่มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้อง
“คุณคิณคะ? ไหวมั้ย ดื่มน้ำเย็นสักหน่อยมั้ยคะ”
เธอเอ่ยถามเสียงหวาน ขณะโน้มตัวลงมาใกล้จนชิด ก่อนที่มือนิ่มนั้นจะไล้ยังแก้มสากของเขาอย่างเป็นห่วง กลิ่นหอมละมุนเหมือนดอกไม้ในสวนที่บ้านจากเรือนกายของเธอ ทำให้คิ้วหนาของ อคิณ ย่นเข้าหากัน
“เธอเป็นใคร”
“เมย์ค่ะ หลานย่าผ่อง”
“อ้อ ที่ขายข้าวแกง”
เขาปรือตามอง เด็กสาววัยสิบเก้าย่างยี่สิบที่เห็นมาช่วยงานตั้งแต่ตอนบ่าย
“แล้วเธอเข้ามาในนี้ทำไม?”
ชายหนุ่มถามสียงอู้อี้ แม้พอตระหนักได้ว่าตัวเองโดนลูกน้องหิ้วปีกเข้ามาในห้องรับรองชั้นสอง และดูท่าทางแล้วคืนนี้เขาน่าจะได้นอนที่นี่
“คุณเพ็ญศรีให้เดินมาดูค่ะ ว่าคุณต้องการอะไรมั้ย? แต่หนูเอาน้ำเย็นมาให้แล้ว เผื่อว่า อ๊ะ..”
ยังไม่ทันจะเอ่ยอะไรต่อ ร่างบางของเธอก็เซถลาจนล้มทับไปร่างหนาที่นอนอยู่บนโซฟา อารามตกใจทำให้ เมษา พยายามจะดันกายลุกขึ้น แต่วงแขนแข็งแรงกลับโอบรัดเธอไว้แน่นยิ่งกว่าเดิม
“ทำไมตัวเธอหอมจัง”
ไม่รู้ว่าเพราะฤทธิ์แอลกอฮอลล์หรืออะไร ทำให้เขาเอ่ยออกไปแบบนั้น ทั้งความนุ่มนิ่มของเรือนร่างเล็กในอ้อมกอดทำให้ อคิณ ไม่คิดอยากจะปล่อยเธอออกไปเลยสักนิด
“คะ..คุณอคิณ ปล่อยหนูก่อนค่ะ”
“พรุ่งนี้บ่ายฉันต้องบินไปอังกฤษแล้ว”
เขาพึมพำอยู่ข้างใบหูเล็กของเธอ
“ค่ะ”
เมษา ทราบดีอยู่แล้ว เพราะเธอใส่ใจชีวิตเขามาตลอด แม้เธอจะไม่เคยอยู่ในสายตาของเขาเลยก็ตาม
“พลอยเขาเพิ่งจะขอเลิกกับฉัน”
น้ำเสียงเขาอ่อนลงเล็กน้อย เมษาพอทราบว่า พลอยลภัส คือแฟนสาวของเขาที่กำลังคบหากันอยู่ และไม่แน่ใจว่าเพราะสาเหตุใด ชายหนุ่มจึงเอ่ยประโยคนี้ออกมา อาจเป็นเพราะพลอยลภัสเรียนจบตรีแล้วกลับมาไทย ไม่ได้ต่อโท จึงเกิดความห่างไกลในความสัมพันธ์
“เสียใจด้วยนะคะ”
กระนั้นเธอก็เอ่ยบอกปลอบใจเขาเบาๆ นั่นทำให้ อคิณ หัวเราะในลำคอ
“เสียใจทำไม ฉันไม่ได้ตายซะหน่อย แค่เลิกกับแฟน”
นิ้วเรียวเกลี่ยไปตามแก้มเนียนใสของคนบนร่าง ขณะที่อีกมือหนึ่งไล้ยังแผ่นหลังบอบบางตามส่วนเว้าส่วนโค้ง
ลมหายใจของ เมษา คล้ายจะเริ่มติดขัด
เมื่อสัมผัสร่างกำยำแน่นเครียดของเขา กลิ่นกายบุรุษผสานกับน้ำหอมสะอาด แม้ลมหายใจผ่าวร้อนจะมีกลิ่นแอลกอฮอลล์คละคลุ้ง แต่แสนมีเสน่ห์อย่างประหลาด จนจิตใจของเธอเริ่มจะกระเจิดกระเจิง
“งั้นปล่อยหนูก่อนคะ ถ้าคุณคิณไม่ต้องการอะไรแล้ว”
“เธอแอบชอบฉันเหรอ?”
“คะ?”
คิ้วเรียวสวยของเธอย่นเข้าหากัน เมื่อได้ยินประโยคนี้ เพราะที่เขาถามมามันเป็นเรื่องจริงทุกอย่าง อคิณ ราชวัตร คือผู้ชายที่เธอแอบชอบมาตั้งแต่เด็ก ทุกครั้งที่ตามคุณย่าบุญผ่องมาขายข้าวแกงที่นี่และเห็นเขามาที่ตึกนี้กับคุณเพ็ญศรี เธอจะคอยสังเกตและแอบมองเขาตลอด
วันนี้เขาคงจะได้ยินที่คนในร้านแซวเธอแน่ๆ
“ว่าไง?”
เด็กสาวไม่ตอบ เพราะรู้ว่าเขาคงถามไปยังงั้น คนอย่าง อคิณ ที่เป็นระดับทายาทคนโตของ ราชวัตร จะมาสนใจอะไรกับลูกสาวแม่ค้าขายข้าวแกง คู่ควงของเขาแต่ละคนล้วนสาวไฮโซมีหน้ามีตาทางสังคม
“หนูไปละนะคะ”
เธอเอ่ยบอกเขาสั้นๆ เมื่อเขาปล่อยมือจากตัวเธอ
“อยากนอนกับฉันมั้ย?”
ไม่รู้ว่าเพราะเมา หรือเพราะนึกสนุก หรือเพราะเพิ่งโดนบอกเลิกจากแฟนสาวมา ทำให้ อคิณ ถามเด็กสาวไปแบบนั้น และนั่นก็ทำให้คนตัวเล็กชะงักและหยุดอยู่ตรงหน้าประตูห้อง
“.....”
“ว่าไง? ถ้าชอบฉันก็นอนกับฉันซิสาวน้อย ฉันเปิดโอกาสให้เธอแล้วนะ เพราะกว่าฉันจะกลับมาอีกทีคงจะอีกนานเลย”
แม้จะเมาเพียงใด แต่เขาก็คงเห็นความไหวระริกในดวงตาสีน้ำคู่สวยนั้นได้ เมื่อใบหน้าหวานปานน้ำผึ้งนั้นหันกลับมามอง คนตรงหน้านับว่าเป็นผู้หญิงที่มีกรอบหน้างดงามผุดผาด ทว่าดวงตานั้นดูหม่นเศร้าอยู่นิดๆ
เธอหันกลับมามองเขาอยู่เพียงครู่ ก่อนจะเดินมาใกล้ๆ และย่อกายลงนั่งยังโซฟาที่เขาเอนกายนอนอยู่ ริมฝีปากอิ่มจิ้มลิ้มเม้มเข้าหากันแน่น
“ได้ค่ะ เมย์จะเป็นของคุณคิณ”
อคิณ ประหลาดใจเล็กน้อย ด้วยไม่คิดว่าคำพูดทีเล่นทีจริงของตนเมื่อกี้ จะทำให้อีกฝ่ายเอาจริง นั่นทำให้เขาเริ่มจะหายใจไม่ทั่วท้องเสียเองเมื่อร่างนุ่มนิ่มนั้นเอนมาใกล้ และดึงมือของเขาให้สัมผัสกับทรวงอกอิ่มนุ่มของเธอ
นุ่มโครตๆ ไม่นึกว่าเด็กนี่จะซ่อนรูปขนาดนี้
“สาวน้อย เธอกำลังเล่นกับไฟอยู่”
เขาปรามเธอเบาๆ ทว่าเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ฟัง เธอปลดกระดุมเสื้อของตัวเองออกทีละเม็ด ก่อนจะถอดมันออกตามด้วยกางเกง ไม่ช้าเรือนร่างงดงามขาวสล้างก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าเขา ชายหนุ่มแทบจะสร่างเมา
หรือว่าเด็กคนนี้จะเป็นเด็กใจแตก เหมือนพวกเด็กเอ็นร้านคาราโอเกะข้างทาง ที่พบเห็นอยู่ทั่วไปถึงได้ใจกล้า หน้าหนาขนาดนี้ ทว่าไม่ทันที่อคิณจะคิดอะไรต่อ มือขาวเล็กก็ไล้ยังสาบเสื้อของเขาและไล่ปลดกระดุมทีละเม็ด ไม่นานเสื้อเขาก็หลุดจากร่าง เธอเอนกายลงมาแนบชิดเสียงหัวใจของเธอเต้นตึกตักเหมือนจะทะลุออกมานอกอก
“อย่าดีกว่าฉันไม่ได้พกคอนดอมมา”
“ไม่เป็นไรค่ะไม่ต้องใช้หรอก”
“บอกไว้ก่อนนะว่าฉันไม่รับผิดชอบอะไรทั้งนั้น”
เกราะป้องกันตัวเองเกิดขึ้นมาโดยอัตโนมัติ แม้ความอยากในใจจะมีมากมายเพียงใด แต่เมื่อคิดถึงความยุ่งยากที่จะตามมา หากแม่กับย่าของเธอมายืนด่าเขาป่าวๆ คงไม่ใช่เรื่องที่ดีแน่
“ไม่ต้องรับผิดชอบหนูค่ะ หนูไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น!”
เมื่อบราเซียตัวสวยถูกปลดออก มือหยาบกร้านของเขาก็คลึงเคล้นไปทั่วร่างนุ่ม เพียงแค่นั้นเส้นความอดทนของ อคิณ ก็สิ้นสุดลง เขาพลิกตัวขึ้นคร่อมร่างเล็กกดลงจนจมไปกับโซฟา ก่อนจะบดริมฝีปากอุ่นยังอณูเนื้อสาวแรกแย้ม ไม่นานนักสองร่างก็เปลือยเปล่าแนบชิดไร้ซึ่งอาภรณ์ สองขาเรียวของเธอถูกแยกออก ก่อนที่ส่วนที่แข็งร้อนจะแทรกเข้ายังกลีบอ่อนนุ่มที่ฉ่ำวาวดั่งฉาบด้วยหยาดน้ำค้าง
ร่างเล็กบิดร่าน พร้อมส่งเสียงครางหวานกระเส่า
และเมื่อนั้น อคิณ ก็ตระหนักได้ว่าเธอไม่ใช่เด็กใจแตกอย่างที่เขาคิด ทว่าความกำหนัดที่มีมากมายก็ไม่อาจทำให้เขาหยุดยั้งความซ่านสยิวจากมวลเนื้อของโพรงเนื้อนุ่มที่ตอดรัดท่อนลำของเขาได้ สะโพกเพรียวจึงโยกขยับกระแทกกระทั้นอย่างบ้าคลั่ง ตอกตัวตนถี่กระชั้น และปลดปล่อยสายธาราอุ่นร้อนแห่งเชื้อพันธุ์ เข้าไปในกายของเธอทุกหยาดหยด
...ในคืนงานเลี้ยงปีใหม่คืนนั้น เมื่อสามปีที่แล้ว
*************
- ผู้เขียน
