“เห็นใจลูกเถอะไอ้ภูมิ กูจะจัดการสู่ขอลูกพักพิงให้ถูกต้องตามประเภณี”
ไดจิพูดขึ้นบ้าง
“ใช่ค่ะพี่ภูมิ เราจะทำให้สมหน้าตา หนูกับพี่ไดจิก็รักพักพิงเหมือนกัน”
ลินิณญ์รีบเดินเข้าไปกอดลูกทั้งสอง
“ม๊าครับ”
ไดม่อนเรียกผู้เป็นแม่เบาๆ เหมือนกำลังขอให้ช่วยพูด
“พี่ภูมิคะ หนูว่าปล่อยให้ลูกได้ใช้ชีวิตนะคะ ลูกเรา20แล้ว ไดม่อนก็22แล้วมีความรับผิดชอบหน้าที่การงานแล้วหนูว่าปล่อยลูกเถอะค่ะ ถ้าสองคนรักกันก็ให้ลูกได้อยู่ด้วยกัน คิดถึงตอนที่เรารักกันดูสิคะ พี่ยังทำทุกอย่างให้เราได้อยู่ด้วยกันเลย”
ภูภูมิดูใจเย็นลงมากแล้ว นั่งลงที่โซฟาตัวยาว
และมีไดจินั่งข้างๆ
“พักพิง ไดม่อนมาหาป๊าซิ”
ทั้งสองคนมองหน้ากัน ก่อนจะเดินเข้ามาแล้วนั่งลงที่พื้น
“ไดม่อนรักน้องไหม”
เขาถามลูกชายเพื่อนเมื่อใจเย็นลงมากแล้ว
“รักมากครับ ตอนนี้ขาดน้องไม่ได้แล้ว”
ไดม่อนตอบทั้งที่ยังจับมือเล็กอยู่
“พักพิงหละ รักพี่ไหม”
ถามลูกสาวตัวเ
