“ค่ะแม่”
หลังจากที่เกลตักข้าวแล้วมานั่งกินด้วยกันกับผม หน้าเธอก็ดูตลกไม่ไหว ผมได้แต่กลั้นขำ เพราะเกลกำลังหน้านิ่วใส่ผม ทั้งกลัวแม่เธอเห็นทั้งแอบหน้าบึ้ง ดูน่ารักเป็นบ้า
“อิ่มแล้วเหรอคะคุณภูมิ วันหลังแวะมากินบ่อยๆนะ อุ้ยไม่เอาๆน้าไม่คิดเงิน ถือว่าเป็นค่าน้ำมันที่มารับยัยเกลแล้วกัน”
น้ากัญญารีบดันเงินที่อยู่ในมือผมกลับ
“ได้ไงกันละครับคุณน้า ของซื้อของขายถ้าคุณน้าทำแบบนี้ ผมคงไม่กล้ามาทานอีกนะครับ รับไว้เถอะนะครับ”
ผมยื่นเงินให้น้ากัญญาอีกรอบ
“ก็ได้ค่ะ น้าไม่อยากรับเลย”
น้ากัญญาดูลำบากใจ
“อย่าคิดแบบนั้นเลยครับ คุณเกวลินคือหุ้นส่วนผม การทำงานร่วมกันก็เป็นเรื่องปกติ แต่ถ้าไปกับผมถ้ากลับดึกบ้างเพราะต้องดูงาน คุณน้าก็อย่ากังวลใจไปนะครับ ผมจะกลับมาส่งคุณเกวลินอย่างปลอดภัยแน่นอนครับ”
ปูทางไว้ก่อนละกัน เพื่ออนาคตทั้งนั้น
“จ๊ะ บอกไว้อย่างนี้น้าก็สบายใจ”
ฉันมองดูคนเจ้าเลห์ ที่เอาแต่ปูทางให้
