EP.4 Bodak Yellow
1888 คำ
11.36 PM.
แน่มาก ฉันมันแน่มาตลอด!
"ที่รักครับ"
"คะ?"
ฉันละสายตาจากดวงตาคมกริบที่กำลังนั่งจ้องเขม่งมากที่ฉันพร้อมส่งยิ้มหวานให้พี่เจ้าของงานวันเกิดจนเขายิ้มเชื่อมมาให้ คงเพราะเมาด้วยอ่ะถึงยิ้มตาเยิ้มขนาดนั้น
"พี่ขอวอดก้าอีกขวดนะครับ"
"จะไหวหรอคะเนี้ยเดี๋ยวพี่ก็ไม่มีแรงเป่าเค้กหรอก"
ฉันว่าขำแต่ก็ขยับเอื้อมมือไปหยิบขวดวอดก้ามาเปิด
"พี่ไม่ได้เมานะครับ"
ไม่เมานะแต่กลิ่นเหล้านี่อย่างกับไปอาบมา ฉันแสร้งยิ้มขำพร้อมกับเทวอดก้าให้เขา
"คนไม่เมาก็พูดงี้กันเยอะแยะอ่ะ ขวดนี้พอแล้วนะคะรักเป็นห่วง"
"ให้ตาย พี่ไหวจริงๆครับไม่เชื่อรึไงว่าพี่แรงเยอะ"
"ไม่เชื่อหรอก"
ฉันยู้ปากก่อนจะทำทีหัวเราะแต่ก็เอี้ยวตัวออกจากเจ้าของวันเกิดที่ทำท่าจะซบลงมาที่ซอกคอฉัน บ้าเหอะอย่าคิดว่าจะได้น่ะ
"ถ้าไม่เชื่อลองกับพี่ดูไหม?"
"กูว่ามึงช้าหน่อยเถอะอย่าล้มก่อนเป่าเค้กเลย"
เสียงนิ่งของคนที่กำลังนั่งอยู่ที่โซฟาตัวตรงข้ามกับฉันและเจ้าของงานว่าขึ้นซึ่งเป็นใครไปไม่ได้หรอกนอกจากอ.ราม อ่อไม่สิตอนนี้แค่พระรามอ่ะนะ ฉันทำทีเป็นหลบสายตาเขาและเม้มปากลงอย่างหนักใจเหมือนไม่อยากจะสบตาหรือเจอเขาในที่แบบนี้
เหมือนอ่ะนะเหมือน จริงๆฉันไม่ได้รู้สึกแย่ออกจะรู้สึกว้าวมากกว่าที่อาจารย์สุดโหดจะมีโหมดสุดฮอตขนาดนี้ และฉันเข้าใจแล้วทำไมพวกเพื่อนของอาจารย์ถึงให้ฉันลงไปรับ คือตั้งแต่เดินเข้าคลับมีแต่คนเดินเข้ามาทักทายอ่ะ พระรามอย่างนั้นพี่รามอย่างงี้หูยฮอตเชียวคนอะไร
"อยากให้กูช้าแต่มึงงี้กินไปทีละจิบเนี้ยนะ แบบนี้เหล้ากูมันจะหมดหรอวะ?"
"รึมันมาเพื่อหาเหยื่อ"
ฉันเลิกคิ้วและเหลือบมองอ.รามที่กำลังนั่งหน้าขรึมอยู่ก่อนจะเหลือบมองทางอื่นเมื่อเขามองมา ถ้ามาหาเหยื่อจริงที่รักคนนี้จะเป็นให้เองค่ะอาจารย์
"คือกูเพิ่งมาไง"
อาจารย์พูดกูมึงนี่กร้าวใจไปอีกแบบนะ ปกตินี่ผมงั้นผมงี้ นักศึกษาคนนั้นฟังผมบ้างไหมครับงี้ แล้วดูตอนนี้สิ มึงกูอินเดอะเบสจริงๆ
"ปกติมึงไม่ใช่แบบนี้ไง ไม่สมกับเป็นมึงจริงๆเลยน๊าา"
ฉันแกล้งหัวเราะขำทำเอาอ.รามขมวดคิ้วมองพร้อมกับเพื่อนในกลุ่มของเขาที่กำลังมองมานั้นทำเอาฉันต้องเบิกตากว้างและยกมือขึ้นปิดปากตกใจ
"เอ่อ ขอโทษค่ะรักไม่ตั้งใจจะขำจริงๆ"
เพื่อนในกลุ่มอ.รามหัวเราะเสียงดังยิ่งเจ้าของวันเกิดนี่ยิ่งหัวเราะเสียงดังกว่าใครเพื่อนพร้อมตวัดแขนขึ้นมาโอบฉันเข้าหาตัวอย่างแรงจนฉันไถลเข้าไปใกล้
"มึงกากจนน้องรักขำแล้วเนี้ยไอ้ราม อายไหมวะเด็กหัวเราะมึงแบบนี้อ่ะ"
"พูดขนาดนี้เอาเหล้ามากรอกปากกูเถอะ"
อ.รามยกยิ้มหากแต่สายตากลับจ้องมองฉันเขม่นเล่นเอาฉันต้องหลบสายตาและแสร้งยิ้มหวานให้เพื่อนเขาแทน
ปึ่ก!
"มึงท้ากูเองนะ แต่แบบช่วงนี้ไอ้รามมันไม่ค่อยมากินเหล้าว่ะกูกลัวมันไม่หมด"
ฉันเบิกตามองพี่เจ้าของวันเกิดที่วางขวดวอดก้าที่เพิ่งเทไปได้แค่แก้วเดียวลงที่กลางโต๊ะพร้อมกับเงินห้าพันที่วางไว้ให้ขวดทับ
"เพราะงั้นถ้ามึงกระดกทีเดียวหมดขวดเอาเงินกูไปเลย"
โอ้โหๆๆ ฉันเบิกตามองพี่เจ้าของงานอย่างไม่เชื่อสายตา กูยอมใจในความรวยนี้! ฉันมองอ.รามที่กำลังมองขวดวอดก้าตรงหน้าด้วยสายตานิ่งเรียบไม่มีความกลัวอะไรเลย ใช่อยู่ว่ามันไม่ใช่ขวดใหญ่แต่วอดก้าในปริมาณขนาดนั้นมันก็โหดเอาเรื่องอยู่เหมือนกันนะ ฉันจิบไปนิดเดียวก็แทบล้มแล้วอ่ะ
"น้องช่วยยกกรอกปากเพื่อนพี่ทีครับ"
ฉันมองตามพี่ที่ทำงานด้วยกันที่กำลังจะลุกไปหยิบขวดวอดก้าแต่อ.รามดันยกมือห้ามไว้ซะก่อน เขาเอื้อมมือไปหยิบขวดเองและจ้องตากับเพื่อนนิ่ง
"หมดขวดๆๆ"
ฉันปรบมือตามเสียงเชียร์ของเพื่อนเขาขณะที่สายตาก็มองตามอ.รามที่กำลังยกขวดขึ้นกระดกเพียวและกลืนลงคอแบบอึกๆยังกะน้ำเปล่า ดวงตาฉันเบิกกว้างมองปริมาณวอดก้าที่กำลังลดลงเรื่อยๆอย่างไม่เชื่อสายตา แล้วดูจังหวะกระดกลงคอแล้วลูกกระเดือกมันขยับขึ้นลงดิ...โคตรเซ็กซี่เลย
"เชี้ย!!"
ปึ่ก!
อ.รามกระแทกขวดเปล่าของวอดก้าลงที่โต๊ะพร้อมหยิบเงินห้าพันใส่ในกระเป๋าเสื้อพร้อมยักคิ้วให้เจ้าของงานที่กำลังปรบมือค้างอยู่
"เออ! แบบนี้สิวะค่อยเป็นพระรามคนเดิมหน่อย!"
"เต็มที่ว่ะเต็มที่!!"
ฉันหยิบแก้วเชอร์รี่บรั่นดีขึ้นจิบทันทีขณะที่สายตาก็เหลือบมองอ.รามที่นั่งกระดกแก้วเหล้าตัวเองต่อหน้าต่อเฉย ไม่เมาสักนิดเลยอ่ะ สักนิดก็ไม่เลยหรอ?
"ว่าแต่น้องรักเรียนที่ไหนหรอครับตอนนี้?"
เสียงของพี่เจ้าของงานถามพลางขยับมากระซิบข้างหูทำเอาฉันต้องรีบละสายตาจากอ.รามและเหลือบมองเขาทันที
"เรียนปีหนึ่งแถวๆนอกเมืองนู้นแหละค่ะ พูดไปพี่ก็ไม่รู้จักหรอกมอหนูมันเล็ก"
"หรอคะ แล้วเงินพอใช้รึป่าวเนี้ย"
ฉันยกยิ้มและเม้มปากนิดๆช้อนตามองพี่เจ้าของงานหน่อยๆ
"ก็พอแหละค่ะ ขาดๆไปบ้างแต่ก็พอใช้อยู่"
"แสดงว่าไม่พอใช้ล่ะสิ" ฉันยิ้มเจื่อนก่อนมองตามมือใหญ่ที่ควักเงินตัวเองออกมายัดใส่มือฉัน "อันนี้ทิปเราคนเดียวนะไม่ต้องไปแบ่งใคร"
"ดะเดี๋ยวนะคะพี่ เยอะไปไหมคะเนี้ย?"
ตั้งห้าพันแน่ะ! ฉันสบตากับพี่เจ้าของงานอีกครั้งขณะที่เขาก็หัวเราะร่าพร้อมกับคลอนหัวไปมา
"อย่าไปซีเรียส"
"ขอบคุณนะคะ"
ฉันเอ่ยเสียงเบาพร้อมมองเงินในมือตัวเองด้วยรอยยิ้มลิงโลดเพราะคิดว่าจะไม่มีใครเห็นหากแต่พอเงยหน้าขึ้นจากเงินอ.รามดันจ้องอยู่ เขายกแก้วขึ้นกระดกดื่มและก่อนหันไปคุยกับพนักงานที่ค่อยเติมเหล้าให้ ก็พี่คนที่แซะฉันแหละดูแล้วเธอคงเล็งอ.รามอยู่ ดูดิแทบจะเอานมแนบหน้าอ.รามอยู่ล่ะ
"มาค่ะพี่เดี๋ยวรักเติมให้อีก"
"ขอบคุณนะครับคนดี"
ฟึ้บ..
ฉันยิ้มเขินเมื่อพี่เจ้าของงานขยับโน้มใบหน้าลงมาหอมแก้มฉันเบาๆซึ่งฉันก็ไม่ผลักออกด้วย เงินก็ได้แล้วไงให้เขาได้แตะนิดๆหน่อยจะเป็นไรไป ฉันยิ้มหวานและผสมเหล้าต่อก่อนเราจะดื่มกันไปเรื่อยจนใกล้จะเที่ยงคืนซึ่งเป็นเจ้าของงานจะต้องลงไปข้างล่างส่วนฉันก็ได้หลบมาพักสักที
"เป็นไงบ้าง"
พี่น้ำที่ลงมาจากห้องส่วนตัวถามเสียงเบาพร้อมคาบบุหรี่มองฉันที่กำลังนอนเล่นอยู่บนโซฟาฉันจึงละสายตาจากไอจีหลังจากเพิ่งลงรูปไปก่อนจะยิ้มพี่น้ำ
"สุดยอดเลยพี่น้ำ โคตรรวยรวยจริง"
"คุณจอนเขารวยจริง"
ก็คิดอยู่ว่าเจ้าของวันเกิดชื่อไร อ่อชื่อจอนนี่เองต้องจำซะแล้วกระเป๋าหนักขนาดนี้ อีกอย่างฉันแลกคอนแทคไลน์กับเขาไว้แล้วด้วย
"แล้วนี่เมาไหมเรา จะดื่มก็อย่าดื่มมากนะพรุ่งนี้มีเรียนด้วยน่ะ"
"ไม่เมาหรอกค่ะพี่แค่เมื่อยๆเดี๋ยวเขาเป่าเค้กเสร็จจะขึ้นไปดูแลพี่จอนต่อ"
"แหม เกาะไม่ปล่อยเชียวนะเรา"
"แน่นอนสิคะนานๆทีปลาตัวใหญ่จะมา"
กับพี่น้ำเอาตรงๆคือเราค่อนข้างเหมือนกันตรงที่ชอบเงิน พี่น้ำเป็นคนสอนให้ฉันเป็นแบบนี้ทีละนิดด้วยนะ เธอบอกว่าไม่จำเป็นต้องจริงจังกับใครเป็นพิเศษหรอกซึ่งมันก็จริง..ไม่จำเป็นต้องจริงจังหรอกกับความสัมพันธ์น่ะ
"พี่รักคะเขาเป่าเค้กเสร็จแล้วค่ะ"
ฉันขยับลุกขึ้นจากโซฟาหลังจากงีบไปนิดนึงแล้วน้องเข้ามาเรียกในห้องพักฉันจึงเดินไปเติมลิปอีกนิดแล้วเดินเข้าในคลับมองพี่จอนที่ยังคงอยู่บนเวทีและกำลังสนุกกับเพลงอยู่ ฉันจึงเดินเลี่ยงมาทางห้องน้ำและเตรียมจะขึ้นชั้นวีไอพี
พรึ่บ!
"อ๊ะ!?"
ดวงตาฉันเบิกกว้างพร้อมกับแขนตัวเองที่ยกขึ้นจับคนที่เกือบจะเซตกจากบันไดไว้โดยอัตโนมัติ ฉันจับเอวเขาไว้แน่นและเงยหน้ามองก่อนดวงตาจะเบิกกว้างเมื่อเห็นว่าเป็นใคร อ.รามมองลงมาที่ฉันด้วยสายตานิ่งเรียบพร้อมกับกลิ่นเหล้าที่คละคุ้งซึ่งฉันไม่แปลกใจเท่าไหร่นักว่าเขาจะเมาเพราะหลังจากหมดขวดที่เขากินคนเดียวเขาก็ดื่มต่อกับเพื่อนอีกหลายขวด
"อา..คุณไหวไหมคะ?"
ไม่เรียกอาจารย์น่าจะดีสำหรับเราสองคนที่สุดอ่ะ
"ห้องน้ำ พาไปห้องน้ำที"
ฉันพยักหน้าและจับแขนเขามาพาดที่ไหล่ตัวเองก่อนพยุงร่างสูง ที่สูงกว่ามากเข้าไปทางห้องน้ำชายและดีหน่อยที่มันไม่มีคน
"คุณจะอ้วกหรอคะ?"
"ไม่ จะนั่งพัก"
เข้าใจเลย อ.รามในตอนนี้เมาไม่ไหวแล้วแน่เพียงแต่ไม่แสดงอาการ ฉันพาเขาเข้ามาในห้องน้ำและปิดฝาชักโครกลงให้อ.รามได้นั่งพักก่อนจะเดินออกมาจากห้องน้ำและหยิบผ้าเช็ดหน้าตัวเองชุบน้ำเดินเข้าในห้องน้ำเล็กอีกครั้ง
"ไหวไหมคะเนี้ย หนูลูบหลังให้ได้นะ"
ฉันอาสาพร้อมซับผ้าไปตามกรอบหน้าเขาเบาๆ
"ไม่ ให้ผมนั่งแบบนี้แหละ"
อ.รามว่าเสียงเบาพร้อมคอที่เริ่มโอนเอียงไปมาจนฉันต้องจับไว้ แล้วคือจะล้มทั้งนั่งแบบนี้ไม่ได้นะพ่อ
ฟึ้บ!
"อ๊ะ! อะ..คุณ!"
อะไรวะเนี้ย! ฉันจับไหล่อ.รามไว้แน่นหลังจากที่อ.รามกระชากฉันอย่างแรงจนฉันเซล้มใส่ตักเขา คล่อมที่ตักเลยล่ะ
"จะได้เช็ดสะดวก"
ฉันเบิกตาก่อนจะหลุดขำมองอาจารย์สุดโหดตรงหน้าที่กำลังซบใบหน้าลงที่แขนฉัน ฉันยิ้มและจัดการเช็ดตามต้นคอให้อาจารย์จนไล้ลงมาถึงหน้าอก..หยุดมองไม่ได้เลยอ่ะ ฉันนี่นิสัยเสียขนาดไหนที่ฉวยโอกาสกับคนเมาโดยการใช้นิ้วเกี่ยวเสื้อเขาให้ขยับออกกว้างเพื่อจะได้ดูลึกลงไปกว่านั้น ก็อยากรู้นี่ว่ามีซิกแพคไหม
หมับ!
"อ๊ะ!?"
"ทำขนาดนี้ไม่ถอดเสื้อออกเลยล่ะครับ?"
- ผู้เขียน
