(พระราม)
ก็อกๆ
"ที่รักพี่ขอโทษ"
ผมถอนหายใจออกมาเบาๆหลังจากที่เอ่ยคำขอโทษเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ในคืนนี้แต่ที่รักที่เข้าไปอยู่ในนั้นยังคงเงียบไม่เหมือนเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้วที่น้องยังร้องไห้อยู่ เธอร้องไห้เสียงดังจนผมทนที่จะฟังไม่ได้จึงพยายามจะไขประตูเข้าไปแต่น้องดันล็อคกลอนประตูไว้อีกชั้น
ผมอิงใบหน้าลงที่ประตูอย่างรู้สึกผิด รู้แล้วจริงๆว่าที่ตัวเองเป็นมันส่งผลแย่ต่อที่รักขนาดไหน..ผมมันจริงจังเกินไปจนทำให้ที่รักต้องปรับตัวในหลายๆอย่างเพื่อผม
หงิง..
เสียงของทิงเกอร์ร้องเบาๆพร้อมเดินมาคลอเคลียใกล้ๆขาของผมเหมือนจะรู้ว่าระหว่างผมกับที่รักกำลังมีปัญหากันอยู่
ติ๊ดๆๆ
ผมขมวดคิ้วและเดินกลับเข้ามาในห้องนอนตัวเองหลังจากที่ได้ยินเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ที่รักก่อนจะหยิบมาดูซึ่งเบอร์ที่โทรเข้าคือไอ้พระลักษมณ์
"โทรมาทำไม?"
คิ้วผมยังขมวดเข้าหากันจนเป็นปมและอดที่จะกดรับไม่ได
(ฮัลโหลเจ๊
