วันต่อมา
06.33 AM.
"อึ่ก!"
ตกเหว!
"อื้ออ"
ฉันครางลากยาวพร้อมกับงอแงปีนขึ้นไปนั่งทับหลังพี่รามที่กำลังนอนคว่ำหน้าอยู่กับเตียงก่อนเขาจะเหลือบมองด้วยท่าทีสะลึมสะลือไม่แพ้กัน
"เป็นอะไรแต่เช้า?"
"รักตกเหวอีกแล้ว"
"สะดุ้งตื่นอีกแล้วน่ะนะ"
"อือ น่ากลัวมากปลอบรักหน่อย"
พี่รามขยับนอนหงายพร้อมกับดึงฉันลงไปกอดและลูบหลังฉันช้าๆขณะที่ฉันก็ซบใบหน้าลงที่ซอกคอโดยไม่ลืมที่จะสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆจากเขาก่อนจะกดจูบเบาๆ
"เธออย่าเร้าพี่แต่เช้ารัก"
"งื้ออ ก็คอพี่ห๊อมหอม"
"เฮ้มืออย่าซนสิเด็ก"
พี่รามถลึงตามือฉันที่กำลังลูบตามหน้าท้องแกร่งลากยาวลงไปจนถึงท่อนเอ็นที่กำลังนอนสงบนิ่งอยู่ใต้ร่มผ้า
"ปลอบหน่อยๆ"
"ถ้ามันลุกเธอจะได้เป็นคนปลอบนะรัก"
"งั้นก็มูรักก่อน"
พี่รามกรอกตาใส่ก่อนเขาจะขยับขึ้นมากดจูบที่ริมฝีปากฉันเบาๆทำเอาฉันหัวเราะคิกคักเพราะชอบใจและนอนซบลงที่หน้าอกแกร่งอีกครั้ง
"พี่รามจะพารักไปเที่ยวต
