รุตย์ยกแก้วเหล้าตรงหน้าขึ้นมาชนแก้ว เสียงปากแก้วกระทบกัน ก่อนที่น้ำสีอำพันจะถูกกรอกลงคอของรุตย์จนหมดแก้ว
ครู่ใหญ่ๆ ต่อมา
“อุ๊ย… พี่รุตย์ทำไมเมาเร็วจัง… ”
แพรอุทานด้วยความตกใจ เมื่อออกมาเห็นสามีของตัวเองอยู่ในสภาพเหมือนคนเมามาก พูดจาเสียงยานลิ้นพันกัน ตาปรือเหมือนใกล้จะหลับ
“ไอ้รุตย์มันดีใจเรื่องงาน… ชวนพี่ชนแก้วกันถี่ไปนิด… สภาพก็เลยเป็นแบบนี้… ”
จอห์นกล่าว แอบส่งยิ้มให้แพร
“แพรขอตัวสักครู่นะจ๊ะ… ”
แพรหยิบจานถั่วลิสงทอดที่หมดแล้วออกมาจากโต๊ะ ตั้งใจจะเอาไปแช่ในอ้างล้างจาน
“ตามสบายจ้ะ… ”
จอห์นยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม ขณะไอ้รุตย์ที่นั่งอยู่ใกล้ๆ เริ่มโงนเงนไปมา ทรงกายไม่ไหวเหมือนใกล้จะหลับเต็มแก่
ครู่สั้นๆ ต่อมา
ขณะที่แพรกำลังก้มๆ เงยๆ ล้างจานอยู่ในครัว จู่ๆ จอห์นก็ตามเข้ามา
“แพรจ๋า… พี่คิดถึง… ”
สองแขนของจอห์นสวมกอดเอวหล่อนจากทาง
“ว้าย… พี่จอห์นอย่านะ… ”
