ฟู่อินเหยากินข้าวอิ่มแล้วก็ได้เวลานอน นางให้พี่อันซิ่วไปนอนในห้องจะได้สบายขึ้น ส่วนนางก็นอนกับปี้ถังเหมือนเดิม แต่บิดาของนางนี่สิ จะรั้งอยู่ห้องท่านแม่ด้วยเหตุใดกัน
“ท่านกลับไปเถิดท่านแม่กินยาหลับไปแล้ว” ฟู่อินเหยามองสีหน้าบุรุษผู้นี้อย่างไม่ค่อยไว้ใจนัก กลัวเขาจะทำอะไรท่านแม่ตอนที่ท่านแม่ยังไม่สบาย
สตรีก็มากมายไม่รู้จักไปหา หากปลดอนุแล้วก็ยังหาสตรีได้ใหม่อีกมากมาย หอนางโลมก็เกลื่อนเมือง เหตุใดอาลัยอยู่แต่ท่านแม่ของนางด้วยเล่า
“พรุ่งนี้ข้าต้องไปชายแดน ข้าอยากอยู่กับนางอีกหน่อย” ฟู่ลีหยวนที่ผ่านมาทำผิดต่อนางไม่น้อย เขาเอาแต่สนใจงานราชการ จนเรื่องครอบครัวไม่เคยใส่ใจ นางต้องเจ็บช้ำเพราะเขาไม่รู้เท่าไหร่ จึงทำให้นางต้องออกมาอยู่ข้างนอกลำพังเช่นนี้
ต่อจากนี้ข้าจะชดเชยให้เจ้า
“ท่านควรไปเตรียมตัวถึงจะถูก” จ้องท่านแม่ข้าให้ตาหลุด ท่านแม่ก็ไม่ลุกขึ้นมาช่วยท่านเก็บของเตรียมตัวหรอก
“เจ้าไป
