ฟู่อินเหยาที่ไม่รู้ว่าด้านนอกคนมาออแทบจะสุดถนน นางได้แต่กรอกกระเพาะปลาลงกระบอกไม้ไผ่ หนึ่งทัพพีใหญ่ก็ได้พอดีหนึ่งกระบอก จากนั้นเรียงจนครบสองร้อยกระบอกแล้วก็ให้ท่านป้าอัน กับท่านลุงเสิ่นช่วยกันนำออกมา แต่เมื่อฟู่อินเหยาเปิดประตูเห็นผู้คนต่อแถวยาวเหยียดจนนางอดตกใจไม่ได้
“พะ...พวกท่านมาทำอันใดกันเจ้าคะ”
“แม่หนูเสร็จแล้วสินะ กลิ่นอาหารของเจ้าโชยไปถึงท้ายตลาดแล้ว วันนี้ไม่ว่าอย่างไรพวกเราก็อยากจะชิมอาหารของเจ้าสักหน่อย ได้ยินว่าเจ้าจะแจกรึ ต่อให้ซื้อข้าก็ยินดีจ่าย”
ชายผู้หนึ่งที่อยู่ด้านหน้าสุดรีบบอกอย่างใจดี เพราะกลิ่นหอมเพียงนี้รสชาติคงไม่ต้องพูดถึงว่ามันจะอร่อยขนาดไหน
ฟู่อินเหยาไม่คิดว่าแค่กลิ่นอาหารจะเรียกคนมามากมายเพียงนี้ นี่นางยังไม่ได้ใช้แมวกวัก กลิ่นอาหารก็กวักคนมาจนเต็ม เช่นนั้นเห็นทีว่าวันนี้คงต้องแจกให้หนึ่งกระบอกให้สองคนแบ่งกันชิมจะดีกว่า เพราะว่าเห็นจำนวนคนที่ยาวจนสุดทางแล้
