กว่าสามวันแล้วที่บิดาของเสี่ยวเป่ายังไม่ได้สติ เด็กตัวน้อยแทบไม่กินอะไรเลย นั่นทำให้ฟู่อินเหยาเป็นห่วงเป็นอย่างมาก นางต้มข้าวต้มใส่หมูสับและเห็ดหอมเอาไปให้เด็กชายตัวน้อย ให้เขาได้กิน ดวงหน้าที่บวมแดงจากการร้องไห้ ทำให้นางอดน้ำตาไหลไม่ได้
“เสี่ยวเป่า พี่สาวเอาข้าวต้มมาให้เจ้ากินเสียหน่อยเถิด หากบิดาเจ้าตื่นมาเห็นเจ้าตัวผอมเช่นนี้เขาจะเสียใจเอาได้” ฟู่อินเหยากล่อมให้เขากินอะไรเสียบ้าง มัวแต่นั่งร้องไห้ข้างบิดาจะป่วยเอา
“ขะ...ข้ากินไม่ลง ข้าเป็นห่วงท่านพ่อ”
ฟู่อินเหยาลูบหัวเขาเบา ๆ ตอนนางสูญเสียพ่อของตัวเองในชาติที่จากมา นางก็เจ็บปวดใจเช่นกัน ทั้งเป็นการตายที่ไม่ปกตินัก
นางไม่อยากให้บิดาของเขาต้องตายลงไป แม้ว่ามารดาของเขาจะชั่วช้าขนาดคิดฆ่าทั้งเขาและน้องสาว แต่ทว่าบิดาของเขาเป็นคนดีนัก
“เจ้ากินสักหน่อยเถิดจะได้มีแรง หากเจ้าเจ็บป่วยไปอีกคนท่านพ่อเจ้าใครจะดูแลจริงหรือไม่”
อาการของบิดา
