ฟู่อินเหยาเข้าไปคุยกับบิดาในห้อง เรื่องนี้ควรจะต้องจบสักที ไม่เช่นนั้นนางและท่านแม่ก็ต้องอยู่อย่างหวาดระแวง ทั้งยังเป็นห่วงเซี่ยเป่าอีกคน
“ท่านพ่อ ท่านคิดว่าเราควรจะทำเช่นไรดีเจ้าคะ”
“พ่อว่าต้องล่อคนร้ายให้ออกมา” ฟู่ลีหยวนเองก็ไม่ได้นิ่งนอนใจ ความปลอดภัยของบรรดาลูก ๆ ของเขาก็สำคัญเช่นกัน ทุกวันแม้ว่าพวกเรายังทำตัวปกติ แต่ทว่าคนร้ายก็ยังไม่เข้ามาลอบโจมตี
“เราควรสร้างสถานการณ์เจ้าค่ะ ในเมื่อคนร้ายยังหาโอกาสลงมือไม่ได้ เช่นนั้นเราก็ยื่นโอกาสให้พวกมัน”
“เจ้าคิดอย่างไร”
“ปล่อยข่าวว่าพวกเราจะไปถือศีลที่วัดนอกเมืองสองวัน โดยประกาศปิดร้าน ส่วนท่านก็ให้คนปล่อยข่าวว่าไปราชการต่างเมืองเถิด”
ฟู่อินเหยาคิดแล้ววิธีนี้รัดกุมที่สุด หากพวกนางมัวแต่ต้องรอ คงไม่รู้ว่าคนร้ายจะลงมือเมื่อไหร่
“เช่นนั้นก็เอาตามแผนเจ้าว่า” ฟู่ลีหยวนสุดแสนจะภูมิใจในตัวลูกสาว หากไม่มีความคิดของนาง ตนก็คงจะมัวรอไปเรื่อย ๆ
