ขณะที่ผมกำลังจะก้าวขาเดินไปกับชายอีกคนที่ยังคงโอบเอวผมเอวอยู่ ผมได้ยินพี่เมฆเรียกชื่อผมด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาทำให้ผมรู้สึกใจหายแวบเหมือนกำลังมีคนมาควักเอาหัวใจของผมไปในขณะนั้น ผมรู้สึกอัดอั้นและอยากวิ่งกลับไปกอดชายคนที่ผมรักให้แน่นที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่ออธิบายเหตุผลให้เขาฟัง
"ก๊อป คนขับรถของก๊อปเป็นอะไรเหรอ?"
คำที่คนข้างกายผมเรียกคนรักของผมว่าคนขับรถ ยิ่งทำให้ผมรู้สึกผิดและเกลียดตัวเองมากขึ้นแต่ไม่รู้จะทำยังไง เมื่อมันมาถึงขั้นนี้แล้วผมเองก็คงต้องเดินหน้าต่อไป
"ไม่มีอะไรหรอกพี่ไปกันเถอะ เดี๋ยวหนังฉายก่อนนะครับ"
ผมพูดพร้อมทั้งคว้าข้อมือชายข้างตัวรีบวิ่งขึ้นตึกเรียนไปอย่างรวดเร็วโดยไม่หันหลังกลับไปมองว่าอีกคนจะอยู่ในสภาพไหนหรือจะรู้สึกยังไง ผมคิดถึงคำพูดที่เขาเรียกชื่อผมทำให้ผมรู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจ ตอนนี้ผมอยู่ในสภาพน้ำตาตกในทั้งที่ใบหน้าดูยิ้มแย้มกับคนข้างตัว ภายในใจเหมือนกลับคนที่ก
