รุ่งเช้าของอีกวัน
ผมรู้สึกตัวในอ้อมแขนใหญ่โดยหนุนแขนพี่เมฆแทนหมอนนุ่ม ผมลืมตาช้าๆ เพื่อมองหน้าคนหลับอย่างตั้งใจ พี่เมฆในวันนั้นกับพี่เมฆในตอนนี้ดูต่างกันมากยิ่งตอนที่พี่เขาหลับ ช่างดูเหมือนเด็กที่ไร้เดียงสามาก จมูกโด่ง ริมฝีปากหนานุ่มและหนวดเคราที่ขึ้นเพียงเล็กน้อยมันดูลงตัวเหมาะกับใบหน้าพี่เมฆมาก เขามอบความสุขให้ผมมากมายเหลือเกินสำหรับเมื่อคืนนี้ มันเป็นความสุขที่ผมไม่เคยได้รับจากใครมาก่อน เป็นอะไรที่วิเศษสุดจริงๆ ในชีวิตของไอ้ก๊อป ผมนอนค้ำคางมองหน้าพี่เขาอยู่นานมาก มากจนผมรู้สึกเขินเองและอดยิ้มไม่ได้เมื่อนึกถึงความสุขที่ได้รับจากผู้ชายตรงหน้า
"ตื่นแล้วหรอครับน้องก๊อป?" ผมตกใจเล็กน้อยที่จู่ๆ พี่เขาพูดขึ้นทั้งที่ยังหลับตาอยู่
"เห้ย! ตกใจหมดเลย ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะ?"
"ก็ตั้งแต่ที่แฟนของพี่ยกหัวออกจากแขนพี่แล้วครับ" พี่เขาพูดพลางยิ้มอย่างมีความสุข
แป๊ะ!
“โอ้ย ตีพี่ทำไมพี
