30 กูนี่ไงผัวมึง
ธาม...
ไม่รู้เพราะอะไรถึงทำให้ผมพูดออกไปแบบนั้นแม้ว่าตอนนี้ผมเริ่มกลับมาเดินได้อีกครั้งแล้วแต่ยัยพะพายยังไม่รู้เพราะผมแอบฝึกเดินตอนที่ยัยนั่นทำงานบ้านอยู่ข้างนอกห้อง หรือบางที....อาจจะเป็นเพราะคำพูดของยัยพะพายที่บอกกับผมเมื่อวันก่อนว่าถ้าผมกลับมาเดินได้ยัยนี่ก็จะไม่มาให้ผมเจอหน้าแล้วก็ไม่ยอมกลับไปที่คอนโดผมอีก แต่นั่นคือสิ่งที่ผมต้องการไม่ใช่เหรอวะแล้วทำไมตอนนี้ผมกลับต้องมารู้สึกอะไรก็ไม่รู้ เป็นความรู้สึกที่ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
และวันถึงกำหนดกลับก็มาถึงใจจริงผมอยากอยู่ต่ออีกสักอาทิตย์สองอาทิตย์เพราะรู้สึกว่าอยู่ที่นี่ผมมีความสุขอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนแต่ก็ทำไม่ได้เพราะผมต้องไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจเช็คร่างกายเนื่องจากไม่ได้ทำกายภาพบำบัดมานานหลายวัน ขณะนั่งเรือกลับผมอดไม่ได้ที่เผลอมองหน้ายัยพะพาย ยัยนี่ทำไมดูเศร้าๆ จังวะหรืออยากอยู่ที่เกาะต่อเหมือนกับผม แต่ไม่เป็นไ
