ขวัญชีวานั่งกระสับกระส่ายอยู่บนเตียงด้วยอาการร้อนรุ่มไปทั้งตัว หล่อนไม่เข้าใจเลยว่าทำไมตัวเองถึงได้รู้สึกร้อนผ่าวแบบนี้ ร้อนจนต้องปลดกระดุมเสื้อตัวสวยออกจนแทบจะหมดทุกเม็ด แต่มันก็หาได้ช่วยให้หล่อนรู้สึกดีขึ้นมาได้เลย
“เราเป็นอะไรไปนะ”
มือบางยกขึ้นลูบใบหน้าของตัวเอง ก่อนจะเลยลงมายังลำคอระหง และลูบต่ำมายังปทุมถันอวบสล้างของตัวเองที่โผล่วับแวมออกมาจากสาบเสื้อที่เปิดอ้าออกจากกัน หล่อนขยำมันเบาๆ แล้วก็พึมพำออกมาอย่างพึงพอใจ แม้จะรู้ตัวว่ากำลังทำเรื่องน่าละอาย แต่ตอนนี้และเวลานี้หล่อนไม่สามารถหักห้ามตัวเองได้เลย ขณะที่ในสมองก็ผุดภาพของหล่อนกับวินซ์ขึ้นมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า
หล่อนล้มตัวลงนอนหงายบนเตียง ดิ้นไปมาราวกับต้องการสลัดเจ้าความอึดอัดที่กำลังปั่นป่วนอยู่ภายในช่องท้องของตัวเองให้จางหายไป แต่ไม่ว่าจะทำยังไง ไอ้ความอึดอัดงุ่นง่านและร้อนราวกับไฟกัลป์ก็ไม่ยอมจางหายไป แถมมันยังทวีความรุนแรงมากขึ้น
