บทที่5 ความฝัน
1762 คำ
ลิลลี่ตื่นขึ้นในเช้าวันถัดไปและพบว่าเธอยังคงนอนซบอกของดิโอโก้ ถึงแม้ว่าเมื่อคืนจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม การได้อยู่ในอ้อมแขนของเขาทำให้รู้สึกอบอุ่นใจ และเพียงไม่กี่วินาที ความปรารถนาก็เริ่มก่อตัวขึ้นในใจของเธอ เธออยากจะขยับเข้าไปใกล้เขาอีกนิด เลยค่อยๆ ลูบมือไปตามหน้าท้องของเขา หยุดอยู่ใกล้ๆ กับส่วนล่างของเขา
ความอยากที่จะสัมผัสตรงนั้นครอบงำเธอ แต่เธอก็รู้ดีว่าไม่ควรทำ ถ้าเขาตื่นขึ้นมาจะว่าอย่างไร?
และมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ เขาตื่นขึ้นไม่นานหลังจากนั้น ลิลลี่ได้ยินเสียงลมหายใจยาวๆของเขา เธอจึงรีบหลับตาลงทันที
เธอรู้สึกว่าเขาจับมือเธอและค่อยๆ นำกลับไปวางไว้ที่หน้าอกของเขา เธอคิดว่าเขาคงจะดุแน่ๆ แต่ทันใดนั้น ความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในหัว เธอแกล้งทำเป็นครางเบาๆ เหมือนกับว่ากำลังฝันร้าย แล้วขยับศีรษะเล็กน้อย
ดิโอโก้พูดขึ้นมา "ลิลลี่ ลิลลี่ เป็นอะไรหรือเปล่า?" เขาถาม
"หืม?" เธอแกล้งทำเป็นตกใจ เธอลุกขึ้นนั่งและจัดท่าทางให้เรียบร้อย
"เป็นอะไรหรือเปล่า? หนูนอนดิ้นแล้วก็คราง ฉันเลยคิดว่าจะปลุก" ดิโอโก้ถามด้วยความเป็นห่วง
"หนูน่าจะฝันร้าย" เธอโกหก
"มันจบแล้ว เจ้าหญิง มาให้ฉันกอดนะ" ดิโอโก้พูด
ลิลลี่ขยับตัวเข้ามาระหว่างขาของเขาและโอบกอดเขาไว้
"สุขสันต์วันเกิดนะลิลลี่ หวังว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานจะไม่ทำให้ทริปพิเศษนี้เสียไป"
ลิลลี่พยักหน้าและกอดเขาแน่นขึ้น
"ขอนอนต่ออีกหน่อยนะคะ" ลิลลี่เสนอ
"ไม่อยากออกไปเที่ยวหน่อยเหรอ? ไปสนุกกัน สำรวจชายหาด วันนี้วันเกิดหนูนะ" ดิโอโก้ถาม
เธอเพียงส่ายหัวตอบกลับ
ดิโอโก้ถอนหายใจเบาๆ แล้วหลับตาลง เขารู้สึกผิดและตัดสินใจทำตามที่เธอขอ เขานอนลงอีกครั้งและดึงลิลลี่เข้ามากอดแนบหน้าอกของเขา
เมื่อรู้สึกอบอุ่น ปลอดภัย และสบายใจ ลิลลี่ก็หลับไปในไม่ช้า
เมื่อพวกเขาตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็ถึงเวลาอาหารเที่ยงแล้ว ทั้งคู่ตัดสินใจสั่งอาหารจากโรงแรม และในระหว่างที่รอ ดิโอโก้ออกไปข้างนอกครู่หนึ่ง
เมื่อเขากลับมา เขาเคาะประตู ลิลลี่รีบเปิดประตูเพราะคิดว่าเป็นพนักงานโรงแรม แต่กลับต้องประหลาดใจเมื่อเห็นดิโอโก้ยืนอยู่ตรงหน้า พร้อมกับช่อกุหลาบในมือ
"สำหรับหนูเหรอคะ?" เธอถามตาโตด้วยความประหลาดใจ
"แล้วจะให้ใครล่ะ?" ดิโอโก้ตอบพร้อมยื่นช่อดอกไม้ให้เธอ
ลิลลี่รับดอกไม้มาในมือ สูดกลิ่นหอมหวาน แล้วก็โผเข้ากอดดิโอโก้แน่น
"ขอบคุณนะคะ ดิโอโก้ ดอกไม้สวยมากค่ะ"
"พนักงานต้อนรับแนะนำร้านอาหารดีๆให้ ฉันจองโต๊ะไว้สำหรับคืนนี้แล้ว หนูจะไปทานข้าวเย็นกับฉันไหม?" ดิโอโก้ถาม
"แน่นอนค่ะ หนูอยากไปมาก!" ลิลลี่ตอบอย่างตื่นเต้น
"ดีเลย! ไปกินข้าวกันเถอะ อาหารเพิ่งมาใหม่ๆ ร้อนๆ หอมมาก" ลิลลี่จับมือดิโอโก้และพาเขาไปที่รถเข็นที่วางอาหารไว้
ลิลลี่เอาดอกไม้ไปวางใต้โต๊ะเล็กๆ แล้วพวกเขาจัดจานอาหารก่อนจะนั่งบนเตียงเพื่อทานอาหารด้วยกัน
หลังอาหารกลางวันเสร็จ เธอนอนลงบนเตียงของเขา กอดหมอนใบหนึ่ง ดิโอโก้สังเกตเห็นเธอครองพื้นที่ที่ควรจะเป็นของเขาและพูดขึ้น
"ทำไมไม่ไปนอนที่เตียงของตัวเองล่ะ คุณผู้หญิง?" เขาถาม
"เพราะเตียงของคุณดูสบายกว่ามาก" ลิลลี่ตอบ
"แต่ทั้งสองเตียงเหมือนกันเป๊ะเลยนะ" ดิโอโก้กล่าว
"นี่ คุณกับแม่เจอกันได้ยังไงคะ? แม่ไม่เคยเล่าให้หนูฟังเลย" ลิลลี่ถามหลังจากนั้นสักพัก
ดิโอโก้นั่งลงที่ขอบเตียงและเบา ๆ ปัดผมที่ปิดหน้าเธอออก เขาหายใจลึก ๆ และเริ่มเล่าเรื่องราวของพวกเขา
"แม่ของหนูทำงานที่บริษัทในฐานะพนักงานทำความสะอาด เมื่อฉันเห็นเธอครั้งแรก มีบางอย่างในใจบอกฉันว่าฉันต้องอยู่กับเธอ" ดิโอโก้เริ่ม
"เป็นรักแรกพบเหรอคะ?" ลิลลี่ถาม
"อาจจะเป็นโชคชะตา มันไม่ง่ายเลยที่จะได้รับความไว้วางใจจากเธอ เธอมักจะเศร้าและรักษาระยะห่างอยู่เสมอ แต่เมื่อฉันได้รับความไว้วางใจจากเธอแล้ว ฉันก็เข้าใจว่าทำไมเธอถึงทำตัวแบบนั้น หลังจากนั้น ทุกอย่างก็รู้สึกเป็นธรรมชาติและเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว เราคุยกันขณะที่เธอทำความสะอาดห้องของฉัน และ... เอาล่ะ หนูไม่จำเป็นต้องรู้รายละเอียด" เขาพูดทำให้ลิลลี่หัวเราะ
"แค่นั้นไม่ถึงกับทำให้หนูเศร้าหรอกค่ะ แต่บอกหนูหน่อยสิ ตอนนั้นเราย้ายมาอยู่บ้านคุณตอนไหน?" ลิลลี่ถามต่อ
"เราคบกันมาหลายเดือนแล้ว และฉันแน่ใจว่าฉันต้องการให้เธอเป็นของฉัน เธอก็รู้สึกแบบเดียวกัน ที่จริงแล้ว ฉันได้แสดงความต้องการที่จะเป็นมากกว่าแค่คนรักของเธอแล้ว แต่เธอดูเหมือนลังเล เธอพร้อมที่จะออกจากบ้าน แต่เธอก็กลัวผลที่ตามมา เธอกลัวว่าผู้ชายคนนั้นจะทำอะไรกับเธอ…
วันหนึ่งเธอมาถึงที่บริษัทและเริ่มหลบหน้าฉัน ฉันรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ และก็เป็นอย่างที่คิด เมื่อเราเผชิญหน้ากัน ฉันก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอโดนทำร้าย มีรอยบาดเจ็บบนร่างกาย ตอนนั้นเองที่ฉันตัดสินใจว่าเธอจะไม่กลับไปที่บ้านหลังนั้นอีก แต่เธอก็กังวลเรื่องหนูด้วย เราก็เลยไปที่โรงเรียนของหนูทันที และเมื่อฉันเห็นหนู บางอย่างในตัวฉันบอกว่าฉันต้องดูแลหนู หนูเป็นเด็กที่สวยและฉลาดมาก เหมือนกับแม่ของหนูลย แต่เช่นเดียวกับแม่ของหนู ฉันต้องได้รับความไว้วางใจจากหนู" ดิโอโก้เล่าต่อ
"แล้วคุณก็ทำสำเร็จ" ลิลลี่ตอบ
"และมันก็คุ้มค่ามากที่สุด เจ้าตัวน้อยของฉัน" ดิโอโก้ตอบกลับ
ลิลลี่ยิ้มตอบคำพูดของเขา ขณะที่เธอฟังเรื่องราวของดิโอโก้ ความสงสัยก็เริ่มเข้ามาในใจเธอ และเธอก็เริ่มคิดเรื่องการยุติแผนของเธอ
ดิโอโก้จับมือเธออย่างอ่อนโยนและพาเธอเดินผ่านสวนที่สวยงามซึ่งประดับประดาด้วยแสงไฟต่าง ๆ และระยิบระยับด้วยแสงดาว มันดูคุ้นเคย และในไม่ช้าเธอก็รู้ว่านี่คือสวนที่บ้านของเขา
เมื่อพวกเขาเข้าไปในบ้าน เขากดเธอชิดกับผนังและจูบเธออย่างดูดดื่ม จูบนั้นเข้มข้นและทรงพลังจนเธอรู้สึกว่าร่างกายทั้งตัวของเธอยอมสยบต่ออ้อมกอดของเขา
จูบไล่ไปตามลำคอของเธอ ทำให้เธอครางเบาๆ เรียกชื่อเขา "ดิโอโก้..."
"ลิลลี่ ตื่นเถอะ!" เธอได้ยินเขาพูด
และภาพนั้นค่อยๆ จางหายไปเมื่อเธอตื่นขึ้น เขาอยู่ข้างๆ เธอ มองเธอด้วยสายตาสงสัย
"หนูฝันถึงอะไรอยู่เหรอ?" เขาถามเธอ
เธอเงียบไปสักครู่ นึกถึงความฝันนั้น แก้มของเธอแดงด้วยความเขินอาย เธอจึงโกหกเพื่อหลีกเลี่ยงความรู้สึกอึดอัด
"เอ่อ... หนูฝันว่าคุณจั๊กจี้หนู โชคดีที่คุณปลุกหนู อ่า ขอโทษนะ หนูต้องไปเข้าห้องน้ำ" เธอลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและรีบวิ่งไปที่ห้องน้ำ ส่ายหัวอย่างงุนงง เธอแทบไม่รู้ตัวเลยว่าเธอหลับไปแล้ว
เมื่อเข้าไปในห้องน้ำ เธอมองตัวเองในกระจกและสูดหายใจลึก ๆ "โอ้ พระเจ้า ฉันต้องการผู้ชายคนนี้" เธอกระซิบกับตัวเอง แตะริมฝีปากเบา ๆ นึกถึงความทรงจำที่ชัดเจนของจูบอันเร่าร้อนนั้น
หลังจากนั้นไม่กี่นาที ลิลลี่ก็กลับเข้ามาในห้อง
ดิโอโก้นอนอยู่บนเตียงของเขา ก้มดูโทรศัพท์มือถือ เขาเหลือบมองเธอและหัวเราะเบา ๆ
"หัวเราะอะไรอยู่คะ?" เธอถาม
"ก็แค่จินตนาการถึงพนักงานที่ต้องเปลี่ยนผ้าปูที่นอนที่เปียกฉี่" เขาพูดพร้อมหัวเราะ ลิลลี่คิดในใจว่า "ถ้าคุณรู้จริงๆ ล่ะก็..."
"บ้าจริง มันเกิดขึ้นได้กับทุกคนนั่นแหละ รวมถึงคุณด้วย หนูสาบานเลยว่าตอนคุณแก่แล้วสมองเสื่อม หนูจะหัวเราะทุกครั้งที่มันเกิดขึ้นกับคุณ" เธอโต้ตอบกลับไปพลางเดินไปที่เตียงของเขาอย่างเล่นๆ
"หนูก็จะแก่เหมือนกัน" ดิโอโก้ตอบ
"แต่สำหรับหนู มันจะใช้เวลาอีกนานมาก แต่คุณน่ะ... แทบจะถึงจุดนั้นแล้ว" เธอแหย่
"ฉันยังไม่แก่ และฉันจำได้แม่นเลยว่าเมื่อวานนี้หนูบอกฉันว่าฉันยังดูเด็กอยู่เลย" เขาพูดพร้อมลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว
"หนูอาจจะโกหกก็ได้" เธอตอบกลับพร้อมรอยยิ้มขำขัน
"ฉันคิดว่าหนูไม่ได้ฝันนะ แต่เป็นลางบอกเหตุ" ดิโอโก้คว้าแขนเธอแล้วเริ่มจั๊กจี้
ลิลลี่หัวเราะลั่น พยายามหลบหนีการจี้ของเขา แต่เขาแข็งแรงและไวกว่าเธอมาก
"หยุดเถอะ ดิโอโก้" ลิลลี่ร้องขอ
แต่เขายังคงจับเธอไว้แน่นในตักของเขา ทรมานเธอต่อไป เธอน้ำตาคลอเบ้าจากการหัวเราะมากเกินไป
"ดิโอโก้ ถ้าคุณไม่หยุดหนูจะฉี่รดตักคุณ" เธอเตือนทั้งๆที่ยังหัวเราะ
เขาหยุดทันทีและมองเธอด้วยสายตาสงสัย "หนูพูดจริงเหรอ?"
"ไม่หรอก แต่ท้องหนูเจ็บจากการหัวเราะมากเกินไป" ลิลลี่ตอบ
พวกเขาหัวเราะร่วมกันและกอดกันอย่างอบอุ่น ลิลลี่ซุกหน้าของเธอในซอกคอของเขา สูดกลิ่นที่ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นใจ
"มันเริ่มดึกแล้ว และฉันไม่รู้ว่าหนูจำได้ไหมว่าเรากำลังจะออกไปทานข้าวเย็น" ดิโอโก้พูดขึ้น
"หนูลืมสนิทเลย งั้นหนูไปเตรียมตัวก่อนนะคะ"
"ฉันจะไปอาบน้ำก่อน เพราะถ้าหนูเข้าไปในห้องน้ำทีไร หนูใช้เวลานานเป็นชั่วโมงกว่าจะออกมา" เขาแหย่
ลิลลี่เพียงหัวเราะกับคำพูดของเขา
- ผู้เขียน
