บทที่4 ปลุกความเจ็บปวดในอดีต
1145 คำ
กว่าจะกลับถึงโรงแรมก็ปาไปเกือบสามโมงเย็นแล้ว พวกเขาอิ่มหนำสำราญกับอาหารกลางวันจากร้านริมทางแห่งหนึ่ง จากนั้นก็ตัดสินใจว่าจะไปอาบน้ำแล้วก็นอนพัก
ต่อมาในช่วงเย็น ลิลลี่ตื่นขึ้นจากการหลับสนิท ดิโอโก้ยังหลับสนิทอยู่ เธอเลยคิดจะแกล้งปลุกเขา ลิลลี่แอบเดินเข้าไปใกล้เตียง แล้วก็กระโดดเข้าใส่เขา ทำให้ดิโอโก้สะดุ้งตื่น
"โอ๊ย! ลิลลี่!" ดิโอโก้ร้องโวยวาย พร้อมกับเอามือทาบอกตัวเอง ส่วนลิลลี่หัวเราะ "ฉันไม่เด็กเหมือนหนูอีกแล้วนะ ฉันแก่ขึ้นทุกวัน แกล้งกัยแบบนี้อาจทำให้ฉันหัวใจวายได้นะ"
"อย่าบ่นน่า คุณยังดูเด็กอยู่เลย" ลิลลี่ปลอบ
"ก็แค่ในสายตาหนูเท่านั้นแหละ" ดิโอโก้ส่ายหัว
"ดูหนังกันมั้ยคะ?" ลิลลี่ชวน
"มืดแล้วเหรอ?" ดิโอโก้ถามอย่างงัวเงีย
"ใช่"
"เราสั่งอาหารจากห้องรับรองมาทานกันดีกว่า" ดิโอโก้เสนอ
"แต่ฉันหนูไม่อยากกินอะไรเค็มๆ" ลิลลี่พูดเสริม
"โอเค โอเค เลือกได้ตามใจเลย" ดิโอโก้ตอบรับ
"หนูจะโทรไปห้องรับรองแล้วก็จะไปอาบน้ำก่อนนะ รู้สึกอบอ้าวจัง"
หลังจากสั่งอาหารที่ลิลลี่อยากกินเสร็จ เธอก็เข้าไปในห้องน้ำ หลังจากอาบน้ำเสร็จ เธอสวมชุดนอนสีดำเรียบๆ ชุดนั้นไม่โป๊ ไม่มีรายละเอียดที่เย้ายวนเกินไป แต่มันก็ค่อนข้างสั้นไปหน่อย
หลังจากแต่งตัวเสร็จ ลิลลี่เลือกหนังมาดู ขณะที่เธอกำลังเลือก ดิโอโก้ก็ใช้โอกาสนี้ไปอาบน้ำ เมื่อเขากลับมา ลิลลี่ก็เริ่มดูซีรีส์ที่เลือกไว้แล้วนอนคว่ำหน้าลงกับเตียง โดยให้เท้าอยู่ใกล้หัวเตียง
ส่วนดิโอโก้ก็เข้ามานั่งบนเตียงเดียวกัน พิงหัวเตียงและสนใจดูหนังโดยไม่ทันสังเกตเห็นท่านอนของเธอ
พวกเขาดูซีรีส์ไปจนถึงตอนที่สองแล้ว กำลังดูอย่างตั้งใจขณะที่ทานของว่างและดื่มโซดา อย่างไรก็ตาม การเปลี่ยนมุมมองเล็กน้อยนี้ทำให้ดิโอโก้สังเกตเห็นการเคลื่อนไหวของร่างกายเธอ ก้นของเธอขยับเล็กน้อยขณะที่เธอแกว่งขา เสื้อสั้นเผยให้เห็นกางเกงในตัวเล็กที่ปกปิดน้อยมาก สำหรับวินาทีหนึ่ง เขาไม่สามารถละสายตาได้ แต่ความคิดที่อยากได้เธอทำให้เขาโกรธตัวเอง
"ลิลลี่ นอนตรงๆ หน่อยสิ" ดิโอโก้บอก
"ไม่ค่ะ แบบนี้มันสบายดี" ลิลลี่ปฏิเสธ
"ฉันบอกให้นอนตรงๆ..." เขาย้ำ
แต่ลิลลี่ก็ยังไม่ทำตามคำสั่งของเขา
"ดิโอโก้ หนูดูหนังแบบนี้มาตลอด"
"นั่งหรือนอนให้มันดีๆจะเป็นอะไรไป? มีมารยาทบ้าง หนูเป็นผู้หญิงแล้วไม่ใช่เด็กแปดขวบ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เริ่มเปลี่ยนไป ทำให้ลิลลี่นึกถึงความทรงจำที่เจ็บปวด
ลิลลี่นิ่งเงียบไป เธอคิดถึงแต่พ่อของเธอและท่าทีที่เขามักจะโกรธตลอดเวลา ตะโกนหรือทำร้ายแม่ของเธอ
เธอยืนนิ่งอยู่สักพัก ร่างกายเริ่มอ่อนแรง ขณะที่เธอปล่อยถุงขนมหลุดจากมือ ทำให้เธอหลุดออกจากภวังค์อันเจ็บปวดนั้น
"ต-ตกลง น... หนูจะนั่ง" เธอพูดตะกุกตะกัก เธอหยิบขนมขึ้นมาและนั่งหันหลังให้เขา ในช่วงสองนาทีสุดท้ายของซีรีส์ที่ดูอยู่ เธอพยายามกลั้นน้ำตา
เมื่อซีรีส์จบ ลิลลี่ลุกขึ้นและโดยไม่มองหน้าเขา เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่สะท้อนถึงความกลัวที่จะเผชิญหน้าเขา
"หนูจะไปนอนแล้ว" ลิลลี่พูด
"ปิดไฟด้วย ฉันจะนอนเหมือนกัน" ดิโอโก้ตอบ
เธอปิดไฟและเดินไปที่เตียงของเธอ เขาไม่เคยปฏิบัติกับเธอแบบนี้มาก่อน แม้ในเวลาที่จำเป็นต้องดุเธอ เขาก็ยังคงใจดีและเข้าใจถึงความทรงจำในวัยเด็กของเธอ พยายามไม่ให้มันฟื้นขึ้นมา
ลิลลี่ไม่สามารถกลั้นน้ำตาได้อีกต่อไป มันท่วมท้นเธอ ความทรงจำของเสียงตะโกน คำด่า เสียงของสิ่งของที่แตก และที่แย่ที่สุดคือเสียงร้องไห้ของแม่ที่เจ็บปวด เธอปิดปากพยายามกลั้นเสียงสะอื้น แต่ยังคงมีเสียงเล็ดลอดออกมา
"ลิลลี่... หนูร้องไห้เหรอ?" ดิโอโก้ถาม
"เปล่าค่ะ" เธอปฏิเสธ แต่เสียงที่สั่นและแตกพร่าของเธอเผยถึงอารมณ์ที่แท้จริง
ดิโอโก้รีบลุกขึ้นจากเตียงแล้วไปหาเธอ ในความมืดเขาค่อยๆ อุ้มเธอขึ้นมาบนตักและกอดเธออย่างปลอบโยน
"ลิลลี่..."
"ทำไมคุณถึงตะคอกหนู?" เธอร้องไห้
"อภัยให้ฉันด้วยนะ ฉันโกรธแต่มันไม่ใช่ความผิดของหนู เจ้าหญิงของฉัน"
"เกิดอะไรขึ้นคะ? หนูทำอะไรผิดคะ?" ลิลลี่ถามด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความสับสนและความเศร้า
"ได้โปรด ใจเย็นๆ โอเคไหม?"
"บอกหนูสิ ดิโอโก้ หนูทำอะไรผิด?"
"ลิลลี่ บางครั้งท่าทางบางอย่างของหนูมันไม่เหมาะสม หนูเป็นผู้หญิงแล้วและ..."
ลิลลี่สวนคำพูดของดิโอโก้ "หนูไม่อยากแค่เหมาะสม หนูอยากเป็นผู้หญิงของคุณ" คำพูดของเธอเต็มไปด้วยความจริง แต่ยังมีความหมายลึกซึ้งกว่านั้น
"ผู้หญิงของฉันเหรอ?"
"ใช่ และคุณก็ตะคอกหนูเมื่อกี้..."
"ถ้าเป็นเพราะสิ่งที่เกิดขึ้น ฉันสัญญาว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีก"
"ไม่ใช่แค่นั้น คุณไม่ปฏิบัติกับหนูเหมือนที่เคยเมื่อสองสามปีก่อน" ลิลลี่บอกความในใจ
"เพราะหนูโตขึ้นแล้ว ลิลลี่ ฉันต้องการให้หนูเติบโต และฉันคิดว่านั่นคือสิ่งที่หนูต้องการ" ดิโอโก้อธิบาย
"หนูก็ชอบมัน แต่หนูก็คิดถึงบางสิ่งบางอย่างด้วย"
"ฉันสัญญาว่าฉันจะอยู่ใกล้ชิดยิ่งกว่าเดิม" ดิโอโก้กระซิบ
"นอนที่นี่สิคะ" ลิลลี่ขออย่างเจ้าเล่ห์
"ลิลลี่..."
"เหมือนตอนที่หนูกลัวแล้วคุณให้หนูนอนบนหลังของคุณ" ลิลลี่คิดถึงความหลัง
"แต่ตอนนั้นหนูหนักแค่ยี่สิบห้ากิโล และฉันก็ยังหนุ่มกว่านี้" เขาพูดด้วยเสียงหัวเราะที่ปนความขมขื่น
"ตอนนี้ก็แค่เพิ่มมาอีกสิบห้ากิโลเอง" ลิลลี่ตอบ
"ฉันจะอยู่ที่นี่ โอเคไหม? แต่หนูจะไม่นอนบนหลังฉัน ไม่งั้นพรุ่งนี้ฉันคงลุกไม่ขึ้นแน่" ดิโอโก้กล่าว
"ตกลงค่ะ"
เขาค่อยๆ อุ้มเธอลงจากตักแล้ววางเธอบนเตียงข้างๆ เขา ก่อนจะนอนลงข้างๆ เธอ
ลิลลี่รู้สึกว่าหัวใจของเธอหนักอึ้งไปด้วยความรู้สึก จึงขยับตัวไปวางศีรษะลงบนอกของเขาและกอดเขาไว้แน่น
"ทุกอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดี เจ้าหญิง" เขากระซิบเบา ๆ
"หนูคิดถึงแม่..." เธอพูดเบาๆ
"ฉันก็คิดถึงเหมือนกัน" ดิโอโก้ตอบ
- ผู้เขียน
