รอไม่ถึงห้านาทีคนที่เข้ามาขอพบเขาก็มาหยุดยืนตรงหน้า เดเมียนมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเย็นชา แม้จะรู้ว่าแมทท์น่าจะเป็นหนึ่งในผู้ร่วมมือสร้างความ ร้าวฉานให้แก่เขากับตะวันวาดจนนึกอยากจะทำร้ายร่างกายอีกฝ่ายขึ้นมา แต่ เดเมียนก็ต้องระงับใจไว้ ความอยากรู้มีมากกว่าทำให้เขายอมสะกดใจว่าอีกฝ่ายมาหาเขาด้วยธุระอันใด
“เชิญนั่งสิมิสเตอร์กอร์ดอน”
“ขอบคุณ”
ทันทีที่แมทท์ทรุดลงนั่งตรงข้ามกับเขา เดเมียนก็ไม่อ้อมค้อมถามถึงจุดประสงค์การมาของอีกฝ่ายทันที
“คุณมาที่นี่มีธุระอะไร”
“ผมจะมาเจรจากับคุณเรื่องของตะวัน” แมทท์ตอบตรงๆ ไม่คิดอ้อมค้อมเช่นเดียวกัน
“อือฮึ” เดเมียนทำเสียงรับรู้ในลำคอ หรี่ตามองชายตรงหน้าด้วยสายตาพินิจพิจารณา “พูดต่อไปสิ”
เขาบอกอีกฝ่าย แม้แมทท์จะเกรงนัยน์ตาสีเทาคมดุตรงหน้า แต่เพื่อตัวเขา...เพื่อตะวันวาด ชายหนุ่มจึงแข็งใจพูดต่อไปว่า
“ผมรู้เรื่องของคุณกับตะวันทุกอย่างแล้ว และผมก็รู้ด้วยว่าคนอย่
