หลังจากที่แมทท์ กอร์ดอนกลับไปเดเมียนก็ลงมือทำงานต่อด้วยอาการสบายใจมากยิ่งขึ้น ราวกับว่าเขาได้ระบายความรู้สึกอัดอั้นที่ผ่านมาใส่ใครสักคน จวบจนเวลาเลิกงานเดเมียนก็ตรงดิ่งกลับบ้านทันที หลังจากที่หลีกเลี่ยงหนีไปนอนที่โรงแรมเสียเป็นอาทิตย์ อันที่จริงเขายังไม่อยากกลับไปยังบ้านที่มันมีแต่ความทรงจำที่มีตะวันวาดอยู่ น่าแปลกนัก...เขาบอกตัวเองเสมอว่าเขาไม่เคยรักหล่อนเลย แต่เขาก็จำทุกสิ่งทุกอย่างเกี่ยวกับหล่อนได้ไม่ลืม
แม้จะพยายามลืมมากแค่ไหนก็ตาม
“แกหายหัวไปไหนมาเดเมียน” อารอนทักลูกชายเสียงขุ่นเมื่อเห็นว่ามันยอมโผล่หัวกลับบ้านเสียที เคยให้อเล็กซ์ไปตามก็แล้ว มันก็ไม่ยอมกลับมา จนเขาร้อนใจไปหมด ไม่รู้ว่ามันจัดการเรื่องหนูตะวันวาดไปถึงไหนแล้วหลังจากที่เขาช่วยให้มันหายโง่เกี่ยวกับเรื่องนี้
“ผมก็ทำงานสิครับพ่อ ช่วงนี้งานยุ่งจะตาย”
เดเมียนตอบคนเป็นพ่อด้วยสีหน้าและน้ำเสียงเรียบเฉย
“ทำงาน!” อารอนแทบจะแผด
